Van Piropiro naar Stratford

Het muggenmeppen 's avonds bleek redelijk gelukt: we werden 's nachts niet wakker van gezoem en ontdekten ook geen bulten de volgende ochtend. Dat tweede is alleen voor Johan relevant. Als die in dezelfde ruimte ligt, wordt Annet niet gestoken.
's Ochtends eerst een uitgebreid ontbijt met havermoutpap, diverse boterhammen, thee voor Annet en koffie voor Johan. (Bij de busjesverhuur stond een grote bak met door andere reizigers achtergelaten spullen die je gratis mee mocht nemen, en daar stond een cafetiere tussen). Na het ontbijt zijn we een eindje gaan wandelen. Wederom is het landschap prachtig. In deze omgeving groeit overal een soort pampagras, wat je in Nederland in tuinen ook weleens tegenkomt.

Het busje weer ingeladen en de 13 km over de gravelroad weer terug naar de verharde weg. Het busje rammelt en trilt aan alle kanten, maar houdt zich verder prima. Wel moet de muziek wat harder om boven het geluid uit te komen.
We rijden nu over de 'Forgotten World Highway'. Forgotten World slaat op de ambitieuze plannen van de pioniers, die grootse plannen hadden met het gebied. Maar die plannen zijn nooit echt van de grond gekomen.
Het einddoel van de dag is Stratford, maar het is inmiddels al middag. We maken een omweg naar de 'Ohura Falls'. De laatste 15 km ofzo zijn weer onverhard. Het paadje naar de waterval is voorzien van houten planken, maar heeft duidelijk betere tijden gekend. Her en der zijn planken doorgerot en bij bruggetjes staat de waarschuwing 'maximaal 1 persoon tegelijk'. Geeft allemaal niks, dan doen we gewoon een beetje voorzichtig. Ondanks dat het nog middag is, is het door alle bomen behoorlijk donker. Daardoor ziet het paadje er ontzettend woest en avontuurlijk uit. De waterval is niet heel hoog, maar vooral heel breed. Het water stort niet alleen over een rand, maar valt ook door een gat in de rand heel pittoresk naar beneden. Beneden aan de waterval duikt een soort aalscholver fanatiek onder de waterspiegel. Misschien om de verse lijkjes te scoren van vissen die van de waterval afgekieperd zijn?

Goed, weer terug naar het busje, want we moeten nog een heel eind en eerst nog over de onverharde weg. Als we bijna weer op de Forgotten World Highway zitten, zien we ineens een enorme vlierstruik met nog aardig wat bloesem erin langs de weg. Die hoort vast niet thuis in NZ, maar dat kan ons niet schelen. Bus aan de kant, snel een plastic tasje en een schaar gepakt en 5 minuten later rijden we weer weg met een tas vol vlierbloesem. Op twee eerdere campings stond een citroenboompje vol met citroenen en we hopen dat er op de volgende camping weer een zal staan, waaruit we een citroen kunnen gappen om vlierbloesemsap te maken. Maar eerst moeten we nog een heel stuk over de Forgotten World Highway. Nieuw Zeelanders hebben kennelijk wel humor: zo'n 12 km van wat Highway heet, is een gravelroad. Gelukkig rijdt er verder geen kip, dus we kunnen nog best lekker doorcrossen. Alleen wel elke keer even afremmen voor de bochten, want het zou zomaar kunnen dat er toch net iemand van de andere kant komt.

Als de weg weer verhard is, is het nog wel minstens een uur rijden naar Stratford, maar het is inmiddels al rond 20:00h. We besluiten om niet door te rijden en in het 170 inwoners tellende dorpje Wangamanona de camping te proberen. Het dorpje heeft een keer mot gehad met de provincie en zichzelf daarom maar onafhankelijk verklaard en uitgeroepen tot republiek. Maar meer gevolgen dan wat ludieke borden 'U verlaat Nieuw Zeeland, welkom in de republiek' en een tweejaarlijks onafhankelijkheidsfeest lijkt dat niet te hebben gehad. Op de camping staat nog een andere tent. Geen citroenboompje helaas. Bij de 'Office' hangt een bordje dat Richard, de beheerder, even weg is en later terug zal zijn. Geld kan door een gaatje in de deur geworpen worden. Dat doen we dan maar en wat later zitten we ons avondeten te bereiden. Nog voor we het op hebben komt Richard terug. Gezeten op zijn paard komt hij even een praatje maken. We verstaan hem nauwelijks, want hij komt net uit de kroeg en is ladderzat, maar hij is in Maleisie opgegroeid en zijn paard heet Betsy. Richard en Betsy verdwijnen weer en wij maken het ook niet te laat. We verweken nog wel even de vlierbloesem. Met limoen aanmaaklimonade in plaats citroen. De volgende ochtend probeert Johan of er toevallig wifi is. Er is wifi, maar het vereist een wachtwoord. 'Password', 'letmein' en 'opensesame' doen niks, maar bij 'Betsy' is het raak. Helaas zit er nog wat extra beveiliging achter, zodat we nog steeds niet kunnen internetten. Ach ja, komt wel weer. Rijden maar.

Na een paar kilometer begint een vers gelegd wegdek met duizenden opspattende steentjes, die een heel naar spetterend geluid tegen ons busje produceren. En dan piepen we ineens vreselijk bij het rijden. Zo snel mogelijk stoppen we, en proberen een stukje achteruit te rijden, maar ook dan gilt het busje het uit. Het geluid komt bij het rechtervoorwiel vandaan en we vermoeden dat het euvel een steentje is. Eerst het wiel er maar eens af. Er blijkt inderdaad een steentje klem te zitten tussen de remschijf en het metaal ernaast. Het valt allemaal reuze mee en nog geen half uur later rijden we weer verder. Goede oefening voor als er een keer echt wat is.

Al snel arriveren we in Stratford. Alle straatnamen zijn vernoemd naar karakters van Shakespeare (die uit het Engelse Stratford-upon-Avon kwam). In het centrum staat een 'glockenspiel' dat eruit ziet of het van plastic is. Bij de lokale VVV zoeken we een leuke wandeling uit en even later rijden we richting de 'Dawson Falls' op de helling van Taranaki Mountain, wat het startpunt is van onze wandeling. Eerst bekijken we even de waterval (oh wat mooi, ja heel mooi, foto, zo, klaar) en dan beginnen we onze wandeling. Dit keer ziet het pad er werkelijk sprookjesachtig uit. Het kronkelt net zo hard als de bomen die er langs staan. Je zou er zo een scene uit een Tolkien boek op kunnen nemen en de 'Droomvlucht' attractie uit de Efteling kan er nog een puntje aan zuigen. Gemiddeld elke minuut stopt Johan even om weer eens een mosje of bloempje (he, die had ik nog niet) op de foto te zetten. We hebben toch verder geen haast. Onze wandeling is na uur alweer klaar en we besluiten om er nog maar eentje te doen. Weer hartstikke mooi.

De camping in Stratford heeft goede faciliteiten, maar is dan ook relatief prijzig, dus is er geen gratis Wifi. Maar goed, we kunnen weer even lekker douchen. We lopen nog even naar het centrum, omdat om 19:00h het glockenspiel zal spelen en om een boodschapje te doen: we eten wraps, maar we willen er knoflooksaus bij. We hebben nog 10 bollen knoflook, dus we kopen alleen mayonnaise en roeren er wat peper, zout en kleine stukjes knoflook door. Werkt prima. Het eten smaakt prima en daarna is het alweer ongeveer bedtijd. Dus later meer.