De witter dan witte geiser

We ontbijten met oats met mirabellenjam en als onze spullen opgeruimd zijn, rijden we richting Waiotapu. Het doel is een camping daar, met hot springs waar je als campinggast ook in mag. En vanaf daar kunnen we dan morgenochtend bijtijds naar 'Thermal Wonderland' om een geiser te bekijken die om 10:15h 'af' gaat elke dag.
Het weer is nogal betrokken en het regent als we door Rotorua rijden. Ook overdag koelt het meteen af als de zon niet schijnt. Midden in Rotorua is een park met allerlei vulkanische activiteit. We parkeren achter een tot camper omgebouwde bus met een Ichtus symbool en daaronder een sticker 'Global warming is nothing next to eternal burning!' en wachten tot de regen minder wordt. Vanuit de bus strooit iemand kruimels naar buiten, waar behalve veel mussen ook knalblauwe kip-grote loopvogels uit het park op afkomen. Als de regen even minder wordt, lopen we snel, gewapend met poncho's, het park in. op meerdere plekken staan stukjes stomende grond afgebakend met houten hekjes. Ook is er een kleine rechthoekige hot pool, van ongeveer een halve meter diep. Annet heeft een lange broek aangedaan, maar in zijn korte broek kan Johan makkelijk in de hot pool staan. Het warme water is erg aangenaam in het miezerige weer en terwijl Annet even een rondje loopt in de omgeving van de hot pool, blijft Johan even staan.
We lopen samen nog wat verder langs een stomende vijver, andere omheinde stukjes rokende grond en nog een tweede hot pool en gaan dan terug naar het busje.
We rijden naar de supermarkt, om boodschappen te doen en te pinnen. Als we daarmee klaar zijn, regent het nog steeds en de hot pools van de camping waar we heen gaan, lijken nu aantrekkelijker dan ooit.
Na een half uurtje rijden, komen we bij de camping in Waiotapu aan. Er hangt een groot bord 'No vacancies' bij de ingang. Misschien was het bord nog van gisteren en waren ze vergeten het weg te halen. Misschien bedoelen ze met vacancies heel iets anders dan wij denken. Je weet het nooit met Nieuw Zeelanders. Annet vraagt het en helaas blijkt het bord precies dat te betekenen, wat het zou moeten betekenen. Wel zeggen ze iets over de Waiotapu Tavern, daar zou je ook kunnen parkeren. Of zoiets.
Wij snappen het verhaal over de taveerne niet helemaal en hebben net een DOC camping wat verder weg op de navigatie ingesteld, als we langs de taveerne rijden. Johan ziet op een veldje erachter twee tentjes staan. We vragen het de barman. Ja, zij zijn inderdaad ook een campinkje. $10 kost het. Per persoon? Nee, $10.
Als we ons busje op het veldje geparkeerd hebben, ontdekken we een keurig wc'tje en een douche. Een hot pool hebben ze niet, maar er is wel een soort putdeksel, waar stoom uit komt. Aan de overkant van de weg zien we ook grote stoomwolken omhoog waaien vanuit de begroeiing, maar als we kijken wat dat is, laten we ons tegenhouden door een bordje met een plaatje van een mannetje met een streep erdoor en 'Danger! Thermal area'. Vandaag geen hot pool helaas.
Het begint harder te regenen en we besluiten om niet zelf meer te gaan koken vandaag, want de taveerne heeft wat simpele maaltijden, waaronder zelfs een vegetarische. Annet neemt de groenteburger en Johan het lamsvlees. En allebei een biertje van de tap erbij.
We schuiven aan een lange tafel aan bij mannen met overal tattouages en interessante snorren. Zij drinken allemaal bier uit grote flessen en Johan vraagt zich af of die goedkoper zijn. De mannen wekken niet echt de indruk in te zijn voor een praatje, en wij weten ook niks tegen hen te zeggen. Eén van de mannen biedt ons wat overgebleven forel aan. Vanmiddag zelf gevangen. Maar helaas, Annet is vegetariër en Johan houdt niet van vis. We bedanken beleefd, maar de man wekt toch enigszins de indruk beledigd te zijn.
Wij scharrelen nog wat in de taveerne en bekijken de inhoud van de jukebox. We zien wel wat leuke nineties nummers, maar omdat er ook een tv vrij hard staat, gooien we toch maar geen muntje in de jukebox. Bij het halen van een nieuw biertje, praat Johan even met de barman. De barman is een jaar of 25. Hij komt uit India, heeft in Nieuw Zeeland informatica gestudeerd, maar zag het de hele dag achter een computer zitten eigenlijk niet zitten. Hij is in Nieuw Zeeland blijven hangen en verdient nu dus zijn geld als barman. Hij lijkt aardig geïntegreerd en geaccepteerd, want hij heeft af en toe de grootste lol met de locals.
Om negen uur wil hij eigenlijk afsluiten, want is zondagavond en er is geen hond. Wij kruipen ons busje in, waar we nog een poosje wat rommelen, wat drinken en dan toch maar weer eens gaan slapen.

De volgende dag zijn we bijtijds opgestaan. De regen is weg en de zon schijnt weer volop. We ontbijten en rijden richting 'Thermal Wonderland'. Dat ligt een paar kilometer verderop, dus we zijn er zo. Het is enorm druk en mannetjes in fluorescerend gele hesjes leiden de stromen af en aan rijdende auto's in goede banen. Johan parkeert het busje en Annet haalt toegangskaartjes. Dan moeten we weer twee kilometer terugrijden voor de geiser.
Wij komen rond 9:45h bij de parkeerplaats aan. Op de parkeerplaats staan minstens honderd auto's en busjes. Johan parkeert het busje achteruit in en bijna meteen parkeert er naast ons een grote camper. Mooi dat we achteruit ingeparkeerd staan, dan kunnen we straks makkelijk wegrijden. We lopen een paadje af, onder een houten bord met 'Lady Knox geyser' door. Via een donker bospaadje komen we op een grote open plek die eruit ziet als een half amfitheater. Beneden is een gemetseld aandoend, ongeveer één meter hoog, wit vulkaantje te zien en op de oplopende halve cirkels is zitplaats voor rond de 500 man, waarvan de helft al aanwezig is. De andere helft arriveert in het resterende half uur.
Het is al 10:17h en er gebeurt nog niets bij de geiser. Dan komt vanuit een zijpaadje gehaast een man aanlopen die eruit ziet of hij net uit bed komt. Zijn haar zit woest en op zijn overhemd zit rode lippenstift.
'Right, ehhh, welcome to Lady Knox geyser and ... Ow bugger!' Hij kijkt of hij iets vergeten is. Net op dat moment komt een vrouw uit hetzelfde zijpaadje aanlopen. Ook haar haar zit woest, haar blouse is maar half dichtgeknoopt en scheef ook nog. Ze werpt verlegen een blik op het publiek en strijkt een pluk haar achter haar oor. Onder haar arm heeft ze een pak Omo, dat ze aan de man geeft en zo elegant mogelijk, maar bijna rennend, verdwijnt ze weer over het zijpaadje.
Goed, bovenstaande is niet helemaal waar, maar Johan vindt het hele gedoe rondom de Lady Knox geiser zo nep aandoen, dat dit hem wel toepasselijk had geleken.
In werkelijkheid heeft de man gekamd haar, heeft hij netjes een kaki shirt en broek aan en heeft hij een eventuele vriendin thuisgelaten. Hij houdt een - volgens Johan verzonnen - verhaal over dwangarbeiders die hun kleren wasten in de warm water bron, ontdekten dat zeep de geyser deed spuiten en geschrokken naakt het bos in renden. Vervolgens produceert hij een zakje ter grootte van een sinaasappel en legt uit dat daar hele milieuvriendelijke organische zeep in zit. Allemaal puur natuur. Volgens Johan zijn dierlijk vet en loog ook puur natuur. Met die ingrediënten kun je ook zeep maken, die ook organisch is, dus het is Johan niet helemaal duidelijk wat de man nou eigenlijk bedoelt. Maar goed, het publiek zal toch niet geïnteresseerd zijn in de exacte stofnaam en wil waarschijnlijk alleen maar horen hoe niet-slecht voor het milieu die zeep is, of het nou waar is of niet.
De man kiepert het zeeppoeder in de geiser, die eruit ziet als een uit de kluiten gewassen zeepok, en verdwijnt weer. Zijn de meeste geisers niet gewoon een gat in de grond?
In eerste instantie gebeurt er niets, maar na een minuut of vijf begint er schuim uit de opening van de geiser te sijpelen. Het sijpelen verandert in een klein fonteintje en het fonteintje zwelt aan tot een straal schuimig water van een meter of tien hoog. De geiser blijft meestal wel een uur spuiten, maar na nog eens vijf minuten hebben de meeste toeristen het wel weer gezien en loopt het amfitheater leeg.
Omdat we weinig zin hebben om in de file te staan met het busje, blijven we nog een poosje naar de geyser kijken en maken wat foto's.
We lopen terug naar het busje, waar omheen nu geen andere campers meer staan en rijden zo weg. Toch makkelijk dat we achteruit ingeparkeerd hadden.
Nog geen kilometer verderop is de 'Mud pool'. Het is een tientallen meters grote lichtgrijze modderpoel. Door de boterzachte modder persen zich stomende gasbelletjes omhoog, wat traag opzwellende en uiteenspattende bellen in de modder geeft. Het is dat er een groot hek omheen staat en dat we weten dat de modder makkelijk 80 graden is, anders zouden we er zo in gaan zitten. Niet voor niets verkopen ze in veel souvenirwinkeltjes 'Rotorua Mud' als gezichts-, hand-, of scrubcreme.
We rijden weer naar de ingang van 'Thermal Wonderland' en meer dan twee uur lang bekijken we allerlei randjes van het binnenste van de aarde. Sommigen hebben spannende onderwereld-gerelateerde namen als 'Devil's Bath' en 'Devil's Inkpot', anderen klinken veel meer ontspannen met 'Champagne Pool', 'Artist's Palette' en 'Primrose Terraces'. Sommigen zijn inktzwart door een laagje op het soms kokende water drijvende olie, anderen hebben helderrode of -gele kleuren door mineraalafzetting.
Tevreden rijden door naar het stadje Taupo. Onderweg willen we ergens op een rustig plekje stoppen om even te lunchen, dus we slaan even een zijweg van de highway in. We zien niet direct een geschikt rustig plekje, maar nadat we door een dorpje heengereden zijn, zien we een bordje 'cemetery'. Tenzij daar net een begrafenis gaande is, wordt het niet veel rustiger dan dat. Op de begraafplaats is een man bezig met onderhoud, maar verder is er geen levende ziel, dus wij parkeren het busje en gaan er op onze campingstoeltjes naast zitten om onze lunch op te eten.
Als we het tijd vinden om weer door te rijden, loopt Johan nog even een rondje langs de in totaal hooguit twintig grafstenen, om te kijken wie daar nou zoal liggen. Ongeveer de helft van de namen is Engels, de andere helft Maori.
Johan zegt even hallo tegen de man die aan het werk. De man begint meteen een heel gesprek. Waar komen we vandaan, waar gaan we naartoe, waarheen leidt de weg die wij moeten gaan, etcetera. De man is zelf een Maori, maar zijn moeder had iets Joegoslavisch in zich. De man heet John. John is een jaar of zestig, heeft een grijze paardenstaart, en als hij lacht, kun je goed zien dat hij al zijn boventanden mist. John houdt kennelijk wel van een praatje, want Johan zegt wel drie keer dat het weer eens tijd wordt om door te gaan, maar elke keer gaat de man weer verder met een nieuw onderwerp. De steen die hij aan het leggen is, had er anderhalf jaar geleden al in moeten liggen. Hij had eigenlijk helpertjes moeten hebben, maar die zijn niet op komen dagen. Veel as-urnen worden niet afgehaald. Niet bij gebrek aan familieleden om dat te doen, maar omdat er dan betaald moet worden. Zijn kinderen had hij naar de marine gestuurd voor een goede opvoeding. Zij wonen nu in Australië en hebben een niet ongevaarlijke baan als bijvuller van pinautomaten. Een vriend van hem was ook Nederlander, maar had iets uitgespookt met het vriendinnetje van een lid van een of andere bende, dus die vriend was ook maar naar Australië gevlucht. John had een simpelere oplossing aangedragen: hak 'm er gewoon af en laat hem zien aan de leden van die bende, dan laten ze je heus wel met rust. Maar de vriend zag die oplossing gek genoeg niet zo zitten en was toch maar naar Australië gevlucht.
Na een kwartier weet Johan zich dan toch los te weken van zijn nieuwe maat, zegt gedag en we rijden weer verder. We gaan even kijken bij de 'Butcher's Pool'. De naam suggereert de bloedopvangbak van een abattoir, voor het maken van bloedworst of iets dergelijks. Niet iets waar je met plezier gaat kijken. Maar het is de heet water bron die meneer Butcher ooit ontdekte en aan de mensen van het dorp geschonken heeft.
We rijden een korte gravelroad af en komen dan bij een verlaten parkeerplaatsje met een kleedhokje en een zwembad. Het water van het bad is groenbruin en op de ene helft drijft groene erwtensoep-achtige smurrie. Als we dichterbij gaan kijken komt er een andere auto aanrijden en nog even later ook nog een motor. De man op de motor weet kennelijk iets meer van het bad en trekt een schuif open, waardoor er water uit het bad stroomt en het peil zakt. Er stroomt wat smurrie weg, maar het ziet er nog steeds niet erg aantrekkelijk uit. Wel is het water warm, dus we gaan er toch even in staan. Eén trede lager is het meteen spekglad van de aanslag, dus we doen heel voorzichtig. We hebben erg weinig zin om in deze smurrie kopje onder te gaan. Na de laatste trede, blijkt de bodem voor Johan, met compleet opgestroopte korte broek, nog steeds buiten bereik, dus we houden het bij het staan op het trapje. Ondanks de smurrie is het warme water toch lekker. Als we er weer uit klimmen, heeft Annet eindelijk bruine benen. Op het gedeelte daarvan dat onder water zat dan. Zelfs na afspoelen en afdrogen is het verschil zichtbaar. Bij Johan's benen valt het niet op. Zijn benen waren al die kleur.

Vlakbij Taupo bekijken we de Huka Falls. Eerst rijden we naar het uitzichtpunt, van waaraf we uitzicht hebben op de waterval, die dan nog een kilometer ver weg is. Vervolgens rijden we naar de waterval zelf. Daar is het aanzienlijk drukker. We parkeren naast een grote sjiek donkergrijze Vauxhall met achterop een Ichtus symbool gemodificeerd met pootjes en de letters 'Darwin' erin.
In Taupo rijden we naar een camping die ook weer hot pools zou moeten hebben. Als we de highway afdraaien, zien we als eerste een groot bord met 'Hilton'. Het Hiltonhotel zit naast de camping. Dat belooft niet veel goeds. De camping heeft ook 'resort' in de naam en dat betekent meestal ook vooral alleen maar 'duur'. Als we vragen naar de 'rate', blijkt die $48 voor een nachtje en dan moet je nog extra betalen als je hot pools in wil. We zoeken nog wel even verder.
Het Kiwi holiday park is met $44 niet veel goedkoper, maar heeft ook een thermal pool en dat is gratis. (Het verschil tussen een 'hot pool' en een 'thermal pool' is ons totaal onduidelijk). Even later poedelen we in een heerlijk verwarmd bad.
Om een uur of 18:30h maken we champignonrisotto. We breken ons hoofd over een briefje op de koelkast: 'Food and milk only'. Is melk dan niet ook een soort voedsel? Is het briefje om te voorkomen dat mensen aas om te vissen in de koelkast leggen? Zou appelsap in de koelkast mogen? We weten het niet.
Tijdens het eten zit vlak naast ons een Nederlands stel met hun dochtertje. Het dochtertje zit constant naar het schermpje van een iPad te staren, waarop kennelijk een tekenfilmpje te zien is. Als moeder het dochtertje vraagt wat ze tot nu toe het leukste vond, antwoordt het dochtertje: 'het zwembad'. Als we een praatje maken over waar wij en zij geweest zijn, zegt vader steeds: 'Ja, zo'n mooie lange wandeling naar die Jan-van-genten hadden wij ook wel willen doen, maar dat kan niet, want zij is erbij'. Terwijl 'zij', het vierjarige dochtertje, er op nog geen halve meter naast zit. Gelukkig is ze toch te druk naar haar iPad aan het staren om het te merken. Hopen we.

's Avonds zitten we in de keuken. Annet leest een boekje en Johan knutselt op de gok, bij gebrek aan weegschaal, boterkoekdeeg in elkaar. Want de keuken heeft een oven, die ondanks een muntjesautomaat ernaast gratis te gebruiken is. Johan kan zich goed voorstellen hoe iemand uit woede over het feit dat je zelfs daar nog extra voor moet betalen, zo'n automaat gesloopt heeft.
Het lijkt Johan onwaarschijnlijk dat de oven tot 500 graden Celcius kan verwarmen, dus er moet even een kleine omrekening van Celcius naar Fahrenheit gedaan worden, maar het resultaat is een prima gelukte boterkoek. Veel beter dan de vorige.
Om een uur of tien wil Johan de lauwe bierblikjes die we gekocht hebben in de koelkast leggen, zodat ze morgen mee kunnen helpen de rest van de inhoud van de koelbox koel te houden. In de keuken zijn een man en een vrouw bezig de keuken te poetsen. Terwijl Johan de blikjes - het zijn er een stuk of 8 - in de koelkast legt, zegt de vrouw, dat ze hier niet zo zijn, maar dat op sommige campings ze die blikjes gewoon eruit zouden halen. Het briefje op de koelkast blijkt dus over grote hoeveelheden bier te gaan. Het probleem is soms dat mensen dat in de koelkast leggen en andere mensen vervolgens hun eten, of melk niet meer kwijt kunnen.
'I was wondering about that note, we honestly didn't understand what was meant by it', zegt Johan.
'Well, food and milk only. What don't you understand then?', zegt de man, alsof Johan een ontzettend domme vraag gesteld heeft.
'First of all, the note seems to suggest that milk is not food. Could I put applejuice in there?', antwoordt Johan, waarop de vrouw zegt 'What else should we put on there then? No alcohol?'.
Ja dûh, als dát is wat jullie bedoelen, zou ik inderdaad iets van die strekking erop zetten en niet een incomplete lijst van dingen die wel mogen.
'I think that would indeed be more clear'.
Ze zeggen het briefje te zullen veranderen, maar Johan betwijfelt het. Maar de keuken sluit om 22:30h en wij gaan morgen toch weer weg, dus het bier is eigenlijk voor niemand een probleem.
Het is 's buiten 's avonds al flink afgekoeld en die nacht is het gewoon echt koud. Gelukkig is het onder onze dekbedden net te doen.

's Ochtends is van de kou van afgelopen nacht niks meer te merken en schijnt de zon weer volop. We hebben voor die dag nog geen doel bedacht, dus dat doen we 's ochtends. We pakken onze boel weer in en rijden richting Matamata. Matamata is vlakbij, dus rond het middaguur zijn er al. De i-Site in Matamata is sinds december 2013 voorzien van een nieuwe gevel en doet daardoor aan als een Efteling huisje. Het moet een Hobbit woning voorstellen. Vlak buiten Matamata is het Hobbitdorp, Hobbiton, uit de Lord of The Rings en Hobbit films gebouwd. Na de opnames van Lord of The Rings was het hele dorp weer gesloopt en gereduceerd tot kale witte geveltjes in de heuvels, maar voor The Hobbit is het hele dorp opnieuw herrezen. Aangezien beide filmtrilogieën wereldwijd ontzettend populair zijn, komen er toeristen vanuit de hele wereld op af. Een tour erheen kost dan ook $75. Daar kun je bijna twee keer voor naar de Efteling en we besluiten dat we liever een keer uit eten en naar de Efteling gaan van hetzelfde geld.
Annet luncht met een broodje van de Subway, Johan met een frietje van de lokale Fish 'n Chips boer en dan rijden we nog een klein stukje verder naar een camping.
Als we op de camping aankomen, is het pas ongeveer 15:00h en doen we even de was, die waarschijnlijk de laatste is van deze vakantie. Als de was aan de drooglijn hangt, kunnen we de rest van de dag relaxen. Dat lukt uitstekend in de drie thermal pools die voor campinggasten gratis toegankelijk zijn. Eén bad is 27 graden, een ander bad 37 en het derde bad 39. Volgens de bordjes dan. Volgens ons zijn beide warmere baden ongeveer dezelfde 37 graden. De 27 graden van het koudere bad is zo prettig dat zelfs Johan daar in zwemt.
We eten pasta, kletsen wat met een Nederlandse vrouw die in haar eentje in een Escape busje rond rijdt, bloggen en e-mailen wat en gaan dan slapen.

Addendum: in Rotorua roken we overal een doordringende zwavellucht, maar doordat het regende was die toch niet zo erg. In Thermal Wonderland stonk het ook, maar dat paste wel goed bij alle pruttelende stomende poelen. Het was hoe dan ook de geur van viooltjes vergeleken met de bijna misselijkmakende stank van een Jan-van-genten of zeehonden kolonie.