Van Castlepoint tot Clifton

Na een relaxte ochtend op de camping gaan we de volgende ochtend alsnog naar de vuurtoren. Daar kun je via een korte wandeling komen. De vuurtoren is zelf niet interessant, het uitzicht is mooi maar waar we eigenlijk voor komen zijn de fossielen. De rotsen waar de vuurtoren op staat zitten namelijk stampvol met 2 miljoen jaar oude schelpen in een zachte zandsteen. Er steken veel schelpen uit en andere vallen er zo uit als je er een beetje aan wiebelt. Ook liggen er veel schelpen op de grond, de meesten kapot maar sommigen nog heel. We speuren een hele poos langs de rotsen op zoek naar het mooiste fossiel voordat we weer terugkeren naar het busje.

De handigste weg naar het noorden blijkt terug over Masterton te zijn. Daar aangekomen heeft Johan alweer zin in een frietje (wanneer niet?). Maar als we langs de Burger King rijden besluit hij in plaats daarvan een lamsburger te proberen, waarvoor ze in Nieuw Zeeland reclame maken. Schijnbaar was het erg lekker. Gisteren hebben we boodschappen gedaan bij de Pak 'n Save, waarbij je een kortingsbon voor het tanken krijgt. Deze is echter alleen geldig bij de tank in het betreffende dorp en gisteren hadden we nog een volle tank. Inmiddels hebben we alweer een stuk gereden, dus we maken alsnog gebruik van deze korting en tanken voor slechts 2,03 dollar per liter. Dit is het goedkoopst tot nu toe, soms was de benzine wel 2,36!

We rijden verder naar een DOC campsite vlak onder het plaatsje Dannevirke. Het is een gratis kampeerplek en terwijl de meeste campsites tot nu toe op de bordjes aangegeven staan, hebben we voor deze toch echt een routebeschrijving nodig. Op de campsite aangekomen staat er al een tot caravan omgebouwde vrachtwagen. We zoeken een plekje en niet lang daarna komt de eigenaar van deze vrachtwagen tevoorschijn. Het is een beetje een zwerverachtig figuur die zich voorstelt als Fawlty en hij blijkt op deze campsite te wonen. Hij is een soort informeel beheerder die ervoor moet zorgen dat deze plek veilig is, in het verleden waren er schijnbaar nogal problemen waarbij het grasveldje als schietoefenterrein gebruikt werd. Maar dat is nu volgens Fawlty allemaal voorbij. Hij is nogal praatgraag en binnen de kortste keren weten we zijn hele levensverhaal. Hij kan ons ook vertellen dat er net, vlak voordat wij aankwamen, een echte aardbeving geweest is met een kracht van 6.2 op de schaal van Richter. Wij zaten in de auto op dat moment en hebben er jammer genoeg niks van gevoeld. Een aardbeving had ons wel spannend geleken. Het epicentrum van de aardbeving was bij Castlepoint, waar we gisteren waren!

Helaas begint het in de avond weer te regenen. We zien twee inmiddels aangekomen mede-kampeerders onder het afdakje gaan staan om te koken en vinden dat een uitstekend idee. Omdat wij ook zo willen gaan koken, bieden we ze aan dat we vast het tafeltje uit kunnen klappen zodat zij dat ook kunnen gebruiken. Even later staan we met z'n vieren onder een heel klein afdakje te kokkerellen. Tenminste, zij eten alleen maar kale pasta, terwijl wij pasta met broccoli en een kaassausje eten. Ook geen fancy maaltijd maar als we wat over hebben willen ze het maar al te graag. Daarna blijven we nog lang hangen met Anna en Flo, die uit Duitsland komen en net klaar zijn met de middelbare school. Het is heel knus onder het kleine afdakje in de regen.

De volgende ochtend regent het nog steeds, maar wij hebben heel veel zin in pannenkoekjes. Wij laten ons niet door een beetje regen weerhouden en rijden het busje tot vlak bij het afdakje zodat de achterklep er precies onder open kan en we min of meer droog bij alle spullen in het busje kunnen. Deze manoeuvre blijkt toch ietwat lastig voor Johan zijn verworven stuurmanskunsten en een klein krasje op het busje is het gevolg, vooral erg goed zichtbaar aan de kleurrijke verf op het in-de-weg-staande paaltje... Maar gelukkig zijn we verzekerd.
We bakken verrukkelijke pannenkoekjes onder ons afdakje in de regen (wel ook met poncho aan) en als ook de Duitse jongeren hun tent uit vluchten lusten zij er ook wel een paar. Op de regen na een heerlijke ochtend. We wassen af door de vaat onder een drup van het afdak te zetten, makkelijk toch?

We rijden verder en als we bij Hastings aankomen hebben we de regen aardig afgeschud. We vragen wat informatie bij de i-site en trekken een plan voor deze en de volgende dag. We rijden eerst door naar Napier, een stadje dat erg getroffen is door een grote aardbeving in 1930, waarna het geheel in de, in die tijd in de mode zijnde, art-deco stijl weer is opgebouwd. Het is wel aardig om te zien maar we blijven niet heel lang. We rijden een stukje terug naar het landpuntje wat Cape Kidnappers genoemd wordt. Op het uiteinde van deze landpunt nestelen duizenden Jan-van-Genten. Om die te zien moet je echter wel een 8 km lange wandeling afleggen over het strand, iets wat alleen kan bij laag tij. Bij de i-site hadden we informatie over de getijden opgevraagd en het eerste moment dat het kan is de volgende middag. Bij het laatste punt waar je nog met de auto kan komen (Clifton) is een camping waar we voor twee nachten boeken. Het weer is helemaal opgeklaard en het is lekker zonnig. Johan heeft voor die avond een biefstuk gekocht die hij met veel genot opsmikkelt [Johan: het was een malse steak van Angus beef en ik had er een romig mosterdsausje bijgemaakt] en Annet eet een lekkere gevulde couscous.

In de ochtend hebben we voor de verandering alle tijd, we hoeven niet uit te checken en de wandeling kan pas starten om 14.00 's middags. Johan tekent een mooie schelp na die hij op het strand gevonden heeft terwijl Annet een puzzeltje doet. We zitten heerlijk in de volle zon te chillen als het langzamerhand toch tijd wordt om te vertrekken. Net op dat moment begint het te betrekken... Toch maar een ponchootje inpakken dan. De wandeling loopt over het strand en aan de ene kant van ons ligt de zee en aan de andere kant een verticale rotswand. Het is nog maar net laag genoeg tij om langs het strand te lopen en af en toe moeten we tussen twee golven door langs een smal stukje rennen. Op andere stukken is het strand echter breder en naarmate we verder komen trekt de zee zich verder terug zodat we meer strand hebben. Op het strand is heel veel rommel uit zee aangespoeld en Johan stopt elke 10 meter omdat hij weer een schat gevonden heeft: mooie schelpen met parelmoer, Paua schelpen, kleine botjes en grote botten (soms inclusief een stukje eigenaar: een geit ofzo), een dode zeemeeuw, pinguïn, Jan-van-Gent en zelfs een dode haai. Jullie begrijpen dat we niet erg opschieten en pas na ruim 2 uur komen we bij de eerste kolonie van de Jan-van-Genten aan. Het zijn grote, indrukwekkende vogels die in grote getale op de rotsen langs het strand zitten. Er staan allemaal mensen bij te kijken, er rijden brommertjes, quads en auto's (4WD) voorbij maar de vogels trekken zich er niets van aan en zitten daar gewoon met hun jongen. Er vliegen ook veel vogels boven ons hoofd en dan kun je de grote vleugelwijdte pas goed zien, soms is die wel 2 meter.

De grote kolonie ligt nog 2 kilometer verderop en we lopen door. De laatste kilometer gaat er een pad van het strand af steil de heuvel op en bovenaan de rotsen is een stuk rots afgezet met een touwtje en daarbinnen zitten duizenden Jan-van-Genten. Ze kwebbelen de hele tijd met elkaar, overal worden kleine discussies gevoerd, compleet met bedreigingen en vleugelgeklap. Ze stijgen op en landen weer, soms iets minder soepel dan bedoeld. Er zitten ook heel veel kleintjes bij hun ouders te bedelen om eten en af en toe geeft een ouder toe en wordt een kleintje gevoerd. En wij kunnen dat allemaal vanaf een paar meter afstand zien.

Als het half zes is moeten we aan de terugtocht gaan beginnen, we moeten immers terug zijn voordat het tij te hoog wordt. Annet heeft niet zoveel zin meer om de hele tijd stil te staan en loopt vast vooruit terwijl Johan weer het strand afspeurt. Tussen half acht en acht zijn we allebei weer terug op de camping, moe maar voldaan. Eerst rusten we even uit, maar dan hebben we echt honger en maken we snel een paprika-pasta. Die nacht slapen we heerlijk.