Leven en dood van zeehondjes

De aanwijzingen naar de DOC camping aan het strand bij Tuamarina zijn weer typisch voor Nieuw Zeeland. 'Turn off highway SH1 at Tuamarina, 8 km north of Blenheim, onto Hunters Road. Then take Pembers Road and Rarangi Road, and turn left on Rarangi Beach Road. The campsite is on the right at the end of the road'. In Nederland zou er staan: 'Sla rechtsaf bij het bordje Rarangi in Tuamarina en volg de weg 4km tot je bij de camping bent, aan het strand'.
De camping is ontzettend winderig, maar verder prima. Het is al avond en het koelt weer snel af. Op het kiezelstrand hoeven we daardoor dus niet meer te zijn en al snel trekken we ons terug aan het zitje in ons busje.
We kunnen lekker uitslapen de volgende dag, want we hoeven pas om 13:00h bij de ferry te zijn. Op de weg naar de camping stond een bordje 'farmfresh milk'. We hebben in het busje een flinke zak melkpoeder, wat prima is voor 'oats' of pannenkoeken, maar om gewoon lekker een glas melk te drinken, is verse melk toch smakelijker. Maar als we bij de boerderij langsrijden, blijkt de melk alleen verkocht te worden via een soort automaat, waarvoor je eerst voor $4 een lege glazen melkfles moet kopen. Daar hebben we geen zin in, dus helaas, geen verse melk.

Binnen de korste keren zijn we alweer in Picton, dat er een stuk aangenamer uitziet, nu de zon schijnt. We hebben nog tijd genoeg, dus we lopen wat door Picton. Bij de pharmacy blijken ze behalve gemberextracten ook een huisgemaakt middeltje met scopolamine tegen reisziekte te verkopen. We hebben al wat gemberlimonade gekocht voor de reis, dus Johan gaat voor de scopolamine capsules. Slordig is wel dat er tenminste twee spelfouten op het etiket staan.
Wachtend in de rij voor de ferry eet Annet een boterhammetje. Johan heeft (alweer) een frietje en neemt de scopolamine capsules.
Misschien zijn het de capsules, misschien de gemberlimonade, misschien komt het doordat de zee gewoon wat kalmer is, maar we hebben allebei totaal geen last van zeeziekte. Ondanks de toegevoegde cafeïne in de capsules, wordt Johan toch een tikkeltje 'drowsy' en afwezig. Maar we hadden sowieso al bedacht dat Annet 's middags wel verder zou rijden. Annet leest een boekje, Johan kijkt film en voor we het weten, zijn er alweer drie uur voorbij en zijn we weer in Wellington.

Het plan is in eerste instantie om in Wellington wat te eten en dan naar de camping buiten Wellington te rijden, maar tijdens het wachten voor een rood licht zien we dat een parkeerplaats naast het centrum ook een kampeerplek is voor campervans. $50 all-inclusive. Dat is op zich de allerduurste camping tot nu toe, maar parkeren kost anders ook geld en het buskaartje van de camping buiten Wellington naar het centrum was ook vrij duur.
Dus midden in Wellington parkeren we het busje op de camping, trekken wat warmere kleren aan en wandelen het centrum in, om een restaurant te zoeken. Dat valt nog niet mee, want Johan ziet wel overal lekkere dingen op kaarten staan, maar voor vegetariërs is de keus nogal beperkt. Een vrouw ziet ons twijfelen en vraagt naar wat voor soort eten we op zoek zijn. Vegetarisch eten dus. Ze raadt 'Sweet Mothers Kitchen' aan. Daar hadden we op zich al een keer voor de menukaart gestaan, maar nu we nog een tweede keer wat beter kijken, blijken ze toch wel iets naar Annet haar zin te hebben: Mother Knows Best. Een maaltijdsalade met paddenstoelen als bijgerecht. Johan leeft zich uit op een grote malse steak, met krulfrietjes erbij. Een toetje kan er ook nog wel af. Banaan met gekaramelliseerde suiker en ijs voor Annet en een Key Lime Pie met room voor Johan.
Daarna lopen we naar een Ierse pub om nog wat te drinken, maar dan willen we toch wel graag slapen.

Om 10:00h de volgende dag rijden we de camping af op zoek naar een parkeerplaats. We zagen er gisteren een voor $2 per uur, dus daar rijden we heen. Daar aangekomen blijkt het $2 per half uur. $4 per uur dus. Voor dat geld hadden we ook op de parkeerplaats naast de camping mogen staan. Ook blijken de early bird tarieven (12h parkeren voor $11) al te gelden als je maar voor 10:00h zo'n parkeerterrein op rijdt. Dat hadden we makkelijk gehaald, aangezien we toch om 10 uur van de camping af moesten. We besluiten in de toekomst beter op te letten. We googlen naar goedkope parkeerplaatsen en komen uit op de parkeerplaats van het Te Papa museum, waar we vandaag heen willen. Daar mag je voor $9 twaalf uur staan. Helaas is die parkeerplaats vol, maar we zien iemand gewoon naast een andere geparkeerde auto parkeren, waar eigenlijk geen vak is, en besluiten hetzelfde te doen.
In het museum zijn verschillende tentoonstellingen met Nieuw Zeeland als centraal thema. Er zijn exhibities over Maori, Nieuw Zeelanders in het algemeen, Nieuw Zeelandse beesten, aardbevingen en meer. Er hangen skeletten van diverse zeezoogdieren, die er op die manier toch best angstaanjagend uitzien, enerzijds doordat ze zo groot zijn, anderzijds doordat je al hun tanden op deze manier goed kunt zien. Midden in de hal hangt een meer dan twintig meter lang skelet van een 'pygmee blue whale'. Dit is de Pygmee variant van de blauwe vinvis, en het is ook nog een jonkie. Een volwassen Pygmee blue whale wordt wel 24 meter en een 'gewone' blauwe vinvis zelfs wel meer dan 30 meter. Dat is dan ook voor zover bekend het grootste beest dat ooit bestaan heeft, inclusief alle dinosaurussen.
Ook erg interessant en indrukwekkend vinden we de reuzeninktvis, die daar in een bak sterk water tentoongesteld ligt. Het is de enige ter wereld die te bekijken is. Eigenlijk worden ze nooit compleet gevangen en deze was zelfs nog levend toen hij gevangen werd. Later, na enig onderzoek, zijn er eitjes in het beest gevonden. Hij was dus een zij.
De zeebeesten vinden we erg interessant, maar op de rest van het museum zijn we eigenlijk allebei vrij vlot uitgekeken. Het zou er ook mee te maken kunnen hebben dat we beiden in ons achterhoofd de foutgeparkeerde bus hebben en de eventueel daarbij horende boete van $65, waar bovenop nog $75 administratiekosten van Escape zou komen.
We lopen dus even terug naar de parkeerplaats, in de hoop dat er inmiddels een legaal plekje vrijgekomen is en om even te lunchen. Vrije plekjes zijn er nog niet, maar net als we bij ons busje zijn aangekomen, rijdt er iemand weg. Annet holt naar de vrijgekomen plek om die bezet te houden, terwijl Johan, tegen de rijrichting in, zo snel mogelijk het busje naar de plek rijdt. Gelukkig komen er op dat moment toch verder even geen auto's aan.
Gerustgesteld door deze nieuwe, legale parkeerplek, eten we rustig een boterhammetje en lopen het centrum van Wellington nog eens in, omdat de meeste winkels nu wel open zijn. Al snel zijn we een beetje uitgekeken en rijden naar een buitenwijk van Wellington, waar de Weta Cave zit. De Weta Cave is de werkplaats waar vele attributen ('props') voor in Nieuw Zeeland opgenomen films, waaronder The Hobbit en Lord Of The Rings, gemaakt zijn. Er is nauwelijks parkeerplek, maar door middel van goed teamwork fileparkeert Annet met aanwijzingen van Johan in één keer perfect het busje.
De Weta Cave heeft een piepklein, gratis museumpje, waar we allerlei 'props' en collectors items bekijken. Binnen staan onder andere een beeld van Gollem met vis en een statige Gandalf. Buiten de ingang staan drie metershoge trollen in dreigende poses.

Johan rijdt, dwars door Wellington, goede oefening, naar Pirinoa. Daar blijkt een klein Holiday Parkje, waar we besluiten de nacht door te brengen. Er gaat een raampje open en een half ontklede man roept dat ie er zo aan komt. Hij was net even aan het douchen en altijd op dat moment kwamen er nieuwe gasten. Hij laat de camping, waar verder maar twee gezinnetje in 'cabins' zitten, even zien en het kost $24. Johan vist een briefje van 20 en wat kleingeld uit zijn zak, waarop de man zegt dat dat 'close enough' is.
Wij eten maar weer de kikkererwten schotel. Het leek natuurlijk of wij culinair hoogbegaafd zijn, maar eigenlijk kennen we maar een beperkt aantal recepten en we zijn een beetje door ons repertoire heen, dus we recyclen af en toe een gerecht. De keuken heeft ook een oven, dus Johan kan eindelijk de boterkoek bakken die hij al een poosje van plan was te maken. Annet breit weer verder aan haar trui. Johan heeft een tekenblokje en potloden gekocht en tekent het stilleven dat Annet gecreëerd heeft.
De boterkoek wordt iets te knapperig, doordat de oven alleen onderwarmte geeft. Maar in combinatie met een klodder kerspruimenjam is ie goed te eten. Johan maakt ook weer een nieuwe kleur gelatinepudding.

De volgende dag staan we op ons gemak op, eten wat oats en rijden naar de Putangirua Pinnacles, terwijl Johan weer een halve liter gelatinepudding naar binnen werkt. Al vanuit het busje ziet Johan op de parkeerplaats een rots met schelpen in de rivierbedding liggen. Bij nadere inspectie blijken het inderdaad allemaal in steen ingebedde oeroude schelpen. We wandelen via de vrijwel droge rivierbedding richting de basis van de Pinnacles. Pinnacles zijn smalle hoge kolommen van rotsen, die door weer, wind en water zo uitgesleten zijn. In de rivierbedding bevinden zich her en der nog meer grote stenen, die vol zitten met oude schelpen. Johan gaat elke 30 meter even los met zijn beiteltje en slaat daarbij ook een keer met een grote als hamer gebruikte steen op zijn hand. Een lelijke schram. Jammer, want de opengekrabde sandflybulten waren net een beetje aan het genezen.
Na het bekijken van de basis van de Pinnacles, lopen we nog even naar een uitzichtpunt, vanwaar we de Pinnacles van boven kunnen bewonderen. Daarboven doet 'doet' het internet het en lezen we gauw even onze mail, terwijl we uitrusten van de nogal steile klim.
Weer beneden aangekomen eten we wat boterkoek en rijden door naar Cape Palliser, waar een zeehondenkolonie moet zitten. We komen door het dorpje Ngawi, wat uit een paar gravelwegen bestaat, terwijl de wegen eromheen wel verhard zijn. Op het strand staan roestige graafmachientjes, die gebruikt worden om de vissersboten het strand op te trekken. Even verderop is Cape Palliser en we parkeren het busje. We lopen naar de rotsen en ruiken al dat daar een zeehondenkolonie zit. Zeehonden eten vis en zeehondenpoep stinkt daardoor nogal. We moeten behoorlijk uitkijken, want de zeehonden zitten overal en vaak lijken ze sprekend op een rots. Af en toe wordt er woest naar je geblaft door een verstopte zeehond die vindt dat je te dichtbij komt. Johan klautert op de een na hoogste rots en heeft vanaf daar prachtig uitzicht op zowel de zeehonden als op de nogal wilde golven.
We lopen een stukje verder langs het strand. In de souvenirwinkels overal in Nieuw Zeeland verkopen ze paua schelpen. Paua schelpen zien er aan de binnenkant metaalachtig uit en hebben daar alle kleuren van de regenboog. In de winkels hebben ze de buitenkanten zo gepolijst dat je ook daar de regenboogkleuren ziet fonkelen. Johan zegt tegen Annet dat hij eigenlijk ook nog wel zo'n schelp wil vinden en loopt vooruit richting een grote rots. De rots blijkt een zonnende zeehond, die slaperig opkijkt. Johan loopt er gauw met een grote boog omheen.
Nog geen twee minuten later raapt hij een paua schelp op van het strand. En als we nog wat beter zoeken, vinden we er wel 20. Alleen zijn ze lang niet allemaal even groot, mooi, of intact. We zoeken de vier mooiste uit en nemen nog wat scherven mee om het polijsten op te kunnen oefenen.
Het ruikt aan dat strand vreemd. Anders dan de zeehondenlucht. Dan blijkt waarom: er ligt een half weggerot zeehondenjong tussen de plukken zeewier. De vacht ziet er op sommige plekken nog gaaf en zacht uit, maar de kop is niet zo'n prettige aanblik. Op verschillende plaatsen zie je het bot door het gezicht heen. Al die schattige zeehondjes gaan een keer dood. Dat hoort er ook bij. Johan maakt er een foto van.
We rijden terug in de richting van onze vorige camping en overwegen daar gewoon nog een keer te gaan staan, want het was een prettige en goedkope camping. Eerst komen we nog langs Lake Ferry en we kijken of daar toevallig een winkel is, want veel avondeten hebben we eigenlijk niet. We kijken even op het kiezelstrand. Iemand heeft een vissenkop met graat op een stok gespiest en we bekijken ze vissentandjes van dichtbij. Plots roept Annet 'Okee, time to go' en rent weg. Die hint is niet duidelijk genoeg, maar op het moment dat de knie-hoge golf Johans broekspijpen raakt, snapt Johan wat ze bedoelde.
Een winkel zien we niet, maar er is wel een camping, waar we ook zouden kunnen gaan staan. Het is een gok, want van de vorige camping weten we dat die leuk is. Wat je kent dat heb je.
Maar we wagen de gok. Wie weet is deze camping wel nog veel leuker. Al snel ontdekken we dat dat helaas niet het geval is. De camping is iets duurder, over het terrein rijden mensen continu met luidruchtige quads, er is geen oven en douchen kost nog een dollar extra. Johan probeert het uitzicht te tekenen, maar het wil niet lukken.
We koken de kleinste van de nieuwe aardappelen die we pas langs de weg gekocht hebben, in de schil. Omdat aardappelen in hun eentje als maaltijd wat karig zijn, trekken we er een blik boontjes bij open. De boontjes blijken smakeloos, maar de aardappeltjes, met wat zout en boter, zijn wel lekker.
Na de afwas staat een groepje mensen aan het water naar de ondergaande zon te kijken. Verderop staan nog meer mensen en er worden ook foto's van de ondergaande zon gemaakt. We vragen ons af of er iets speciaals gaande is. Johan vraagt het één van de toeschouwers. Maar er blijkt niets bijzonders aan de zonsondergang. 'Drink twee biertjes en kijk mee, dan snap je het wel', zegt de man die eruit ziet als een biker en die waarschijnlijk al wel meer dan twee biertjes op heeft. Johan is een beetje chagrijnig door de tegenvallende camping en heeft die twee biertjes al op. Hij snapt het nog steeds niet, wenst ze een prettige zonsondergang en gaat weer weg.
Die avond valt Johan al vrij vroeg om van de slaap, en we besluiten het zitje maar tot bed om te bouwen, zodat Johan vast kan gaan liggen, terwijl Annet gaat douchen. Johan slaapt slecht en droomt van gezichten waar bot doorheen te zien is. Annet slaapt gelukkig beter.

We rijden naar Castle Point. Daar zou een aardige wandeling zijn en ook zouden er vele fossiele schelpen te zien zijn. We doen boodschappen bij de Pak 'n Save in Masterton. De Pak 'n Save is een soort supermarktvariant van The Warehouse en lijkt enigszins op de Lidl.
In Castle Point besluiten we eerst naar de camping te gaan en dan vanaf daar te gaan wandelen. De camping ziet er verder prima uit, maar de vrouw zegt wel meerdere keren dat het daar erg hard waait. Windstoten van wel 100 km/h en gisterenavond is van sommige mensen de tent kapot gewaaid. We weten niet zo goed wat we met deze informatie moeten, dus Johan vraagt of er ook weleens auto's omgewaaid zijn. Maar nee, zo erg is het nou ook weer niet. In dat geval durven we het wel aan. Als we al helemaal geïnformeerd zijn, blijkt de prijs $45 per nacht. Dat is wel iets duurder dan we verwacht hadden en daar hadden we natuurlijk als eerste naar moeten informeren. We nemen ons voor om de volgende keer eerst naar de 'rate' te vragen en bij een te dure camping gewoon te zeggen dat dat boven ons budget gaat. Daar is het nu wat laat voor. De camping is verder prima in orde, maar we zijn wel lichtelijk geïrriteerd als we voor die $45 niet eens gratis mogen douchen. Dat kost nog eens 50 cent per 5 minuten. Onze ergernis is compleet als blijkt dat de oven een dollar kost voor 30 minuten gebruik. Deze camping moet goud geld opleveren voor de eigenaren, want hij heeft verder niets bijzonders vergeleken met de $24 camping van twee dagen geleden, waar we gratis konden douchen en gratis boterkoek konden bakken.
Wel staan we op een mooi plekje: met uitzicht op zee. De wind is vrij stevig, maar valt op dat moment nog mee. We moeten wel opletten als we de achterklep opendoen, dat er niets uit waait.
Er is een wasmachine op de camping, het waait en de zon schijnt, dus we besluiten dat dit een goed moment is om de was te doen. Terwijl de wasmachine draait, beantwoordt Johan wat mail en doet Annet nog een handwasje. Daarna zitten we eigenlijk allebei zo lekker, dat we geen zin meer hebben in wandelen en we installeren ons in de zon aan de picknicktafel naast ons busje bij het strand. Annet met een puzzeltje en Johan met zijn tekenblokje, waarop deze keer het uitzicht op de vuurtoren getekend wordt.
's Avonds waait het al een stuk harder. Bij het pakken van spullen om te koken waait er een doos het busje uit, waarna Johan er maar achteraan gaat. De doos waait steeds verder weg, maar belandt dan in zee, zodat Johan hem kan pakken. Bij het teruglopen doet het langswaaiende zand gewoon pijn aan zijn benen en waait het ook in zijn ogen, zodat hij hele stukken maar met ogen dicht loopt, zodat er niet teveel zand in zijn ogen onder zijn lenzen komt.
Dan kan eindelijk de spinazie-pasta salade gemaakt worden, waarna we die opeten onder het genot van een fles rosé wijn. Het is weer harder gaan waaien en we willen eigenlijk het busje niet meer uit. Maar de afwas moet nog, en we willen nog koffie en thee. We doen steeds de deur zo snel mogelijk open en weer dicht, zodat er niks uit kan waaien. Onze buren draaien hun campervan zo, dat die met de neus in de wind staat. Het lijkt weinig uit te maken.
De hele nacht schudt ons busje ontzettend heen en weer, maar het komt gelukkig niet van zijn plek. De wind suist ontzettend en door het wiebelen van het busje piept de vering van het rechterachterwiel, waar Johan boven ligt, nogal. Hij doet daarom maar oordopjes in. Daarna hoort hij niets meer van het suizen van de wind, maar helaas alleen nog het piepen van de vering van het rechterachterwiel. Het wordt wederom niet zo'n denderende nacht.