Toet

De camping heet Little River en ziet er klein en gezellig uit. Als we aan de bel die daar hangt klingelen, komt er uit een grote camperbus een meneer aanlopen. De man waarschuwt wel drie keer dat dit een 'basic campsite' is en dat de toiletten dus 'longdrops' zijn. Wij vinden dat prima. Voor de zekerheid vraagt de man toch nog even 'You do know what a longdrop is, don't you?'. Deze camping ligt niet al te ver van Christchurch en waarschijnlijk is het voor sommige touristen hun eerste camping. En sommige touristen zeggen iets te makkelijk ja op vragen die ze niet begrijpen. Dat heeft in het verleden voor die touristen kennelijk weleens tot onaangename verrassingen geleid.
De camping heeft niet heel veel plek, maar als hij ons bus er bij laat, is dat toch weer $30 voor hem. Wij hebben weinig ruimte nodig, dus wij vinden het prima en installeren ons. In de overdekte buitenkeuken koken we van de 3/4e pompoen die we nog over hebben soep. Het is dezelfde pompoen als gisteren en die heeft dus nog steeds niet heel veel smaak. Maar na toevoeging van genoeg andere ingredienten is het resultaat toch best binnen te houden. Zodra de zon weg is, is het meteen weer koud, dus we kruipen in ons busje. Annet breit weer verder aan haar rode kabeltrui en Johan blogt wat en doet een spelletje op de tablet. Het is na elven als we besluiten dat het bedtijd is en met wat gestommel bouwen we ons zitje om tot bed. Als Johan net terug is van de wc en Annet ook nog even wil, staat de campingmeneer bij ons busje. Na half elf dient het stil te zijn en hij hoort steeds onze zijdeur open en dicht gaan. Annet antwoordt dat dat nogal wiedes is. We moeten toch af en toe de deur open doen als we naar de wc willen. Maar goed, de deur hoeft nu nog maar één keer dicht en dan zal het stil zijn. De man gaat weer weg en Annet gaat snel naar de wc. Als we bijna in bed liggen, beseft Johan dat de sleutel nog in het contact zit en dat dat nog aan staat. We zijn toch een beetje bang dat het busje 's ochtends niet zal starten als we de accu de hele nacht gebruiken om dingen op te laden, dus Johan wurmt zich tussen de voorstoelen door naar voren en voelt naar de sleutel. Oorverdovend klinkt onze claxon, die op het stuur zit en vrij makkelijk afgaat, in de stille nacht. Johan weet niet hoe snel hij weer terug naar achteren moet komen en doet zo snel mogelijk al het licht in het busje uit. Bewijs maar dat wij het waren. In bijna totale duisternis doen we nog wat lenzen uit en poetsen tanden en gaan slapen. Gelukkig horen we er later verder niks meer over en zijn we ook niet de camping afgezet.

Voor de volgende dag staat het Orana Wildlife Park op het programma. Het is een beetje een houtje touwtje dierentuin, compleet met plattegrond op Nieuw Zeelandse wijze (die klopt ongeveer, maar je hebt er niet heel veel aan). Bijna alle dierenverblijven zijn gesponsord door personen of bedrijven, die dan weer op een bordje naast het verblijf vermeld staan. Urenlang vermaken we ons daar prima. De dierenverblijven zijn heel ruim opgezet, wat natuurlijk erg fijn is voor de dieren. Wij moeten soms zelfs een beetje turen voor we een bepaald beest in zijn verblijf gevonden hebben. Verscheidene dieren worden op vaste tijden gevoerd en daar kun je naar komen kijken. De giraffen mag je als bezoeker ook zelf wat gebladerte voeren. Annet sluit meteen achteraan de rij daarvoor aan.
Ze hebben ook een kiwi-huis, al moeten we aardig zoeken om dat te vinden. Het ene bordje wijst naar links, het andere naar rechts. Dan is het kiwi-huis waarschijnlijk rechtdoor. We leren het wel.
Ondanks de vele kinderen is het in het kiwi huis redelijk stil en wij zijn goed op tijd voor het voedermoment, zodat we helemaal vooraan staan. Dit keer kunnen we de schattige Nieuw Zeelandse versie van de scharrelkip erg goed zien. Nog beter wordt het 5 minuten na het voermoment, omdat bijna alle mensen met hun kinderen al weer weg zijn. We hebben toch een beetje medelijden met de kiwi's, want ze merken duidelijk toch wel dat er veel mensen vlakbij zijn. Het is ook maar enkel glas wat de mensen van de kiwi's scheidt.

Voldaan kruipen we rond een uur of vier ons busje weer in. We hebben nog een flink stuk rijden voor de boeg, want we willen in de buurt van Kaikoura eindigen. In het dorpje Parnassus blijkt de camping daar niet openbaar. Je moet één of ander lidmaatschap bezitten. We rijden dus nog maar een eindje door en zien in Hawkswood nog een campingbordje. We slaan af en vinden na wat zoeken de camping. De camping lijkt uitgestorven. We bellen aan bij het huis dat erbij hoort. Naast de deur hangt een bordje 'Chien gentil, maitre lunatique'. Niemand doet open en we kijken wat rond. Dan zien we in de verte een vrouw op een fiets de oprit op fietsen. Om haar heen dartelen drie witte hondjes (West Highland white terriërs, het hondenmerk van de Cesar reclame). Ze verontschuldigt zich, want ze moet nog even at telefoontjes plegen. Eén van de hondjes is bijna doof en bijna blind, dus ze maakt de gekste geluiden om het hondje naar achter het hekje bij de voordeur te leiden. Een paar minuten later mogen we binnen komen. Het huis is vrij donker van binnen en nogal een rommeltje. In haar werkkamer neemt ze onze gegevens op en betalen we. Ze legt uit dat zij en haar man, die doordeweeks in Christchurch werkt, even niet echt adverteren met de camping, want ze willen eigenlijk de camping verhuren en de B&B, die ze ook hebben, opknappen.
Ze laadt de hondjes haar four wheel drive auto in en wij mogen achter haar aanrijden. Het is nog geen 200 meter verder, maar het valt ons op dat de vrouw vrij moeilijk loopt. We zijn inderdaad de enigen, maar de camping is uitzonderlijk charmant. In de hoogtij dagen van de camping was die van haar inmiddels overleden schoonvader, die gediagnosticeerd was met 'bipolar disorder'. Dat is nog wel te merken. De man was steeds weer korte tijd wild enthousiast over een nieuw idee dat hij had, begon daar fanatiek aan en verloor dan weer zijn interesse. Er staan de gekste dingen op de camping. Er is een smidse, een zelfgemaakt gemotoriseerd apparaat waar je een compleet varken op kunt roosteren, er is een grasveld met een podium, waarop een poosje lang festivals georganiseerd werden en in een grote schuur staan verschillende koetsen. In veel gebouwtjes is een hoop net iets te shabby doe-het-zelf werk zichtbaar. De houten bouwsels hebben een typische geur. Nana's zomerhuisje, vindt Johan, maar de meeste lezers van dit blog zullen niet weten wat dat is. (Een houten tuinhuisje, in eerste instantie gebouwd om van een longziekte (bronchitis?) te herstellen in de frisse lucht). Er ligt een groot grasveld naast de bouwsels en we ontwaren overal fruitbomen. Een oud, mager paard staat rustig achter een touwtje te grazen in en her en der scharrelen kippen. Vanaf het grasveld is er prachtig uitzicht over de wijde omtrek met heuvels.
De vrouw vraagt of we ze rond half negen even een deurtje dicht willen doen van de kippen. Dan hoeft zij er niet speciaal nog een keer voor te komen. Prima. Het uitzicht is wel leuk, maar het wordt toch zo donker, dus wij kiezen voor de meer praktische standplaats tussen de wc's en de keuken in.
Als Johan het kippendeurtje dicht wil gaan doen, blijken daarachter nog meer fruitbomen te staan. De appels, peren, pruimen en mispels zijn nog niet rijp, maar er staat ook een kerspruimenboom, waaronder wel rijpe vruchtjes liggen. Johan raapt een pannetje vol. Aan het deurtje hangt een oud cijferslot, open, waardoor je de code kunt zien aan de stand van de draaiwieltjes. 4634. Johan denkt dat het niet de bedoeling was om het deurtje met het cijferslot dicht te doen, maar met het slot open blijft het deurtje niet goed dicht. Dus doet hij toch maar het slot erop en draait het getal naar 4633. Duidelijk hoorbaar laat het paard een enorme scheet.

Er is geen internet beschikbaar; men wordt aangeraden om eens even lekker helemaal tot rust te komen. Tot rust komen doe je kennelijk zonder internet, bij de tv met 20 satellietkanalen in de 'Games room'. Terwijl Johan op het Nieuw Zeelandse nieuws op tv hoort over E. Coli bacterien in een bepaalde batch room 'single cream', maakt Annet pasta. Met door de saus een scheut room. Na het eten breit Annet weer verder aan haar trui en maakt Johan kerspruimenjam. De schil van de vruchtjes is wat zuur, maar het vruchtvlees is zoet. Johan ontpit alle pruimpjes, kookt ze en wrijft ze door een zeef. Weer even opkoken met wat suiker en in een leeggekomen pot. Helaas is jam toch een tikkeltje zuur, doordat de schilletjes meegekookt zijn. Het plan is dus om morgen nog wat meer vruchtjes te regelen en die te ontvellen door ze in kokend water onder te dompelen, alvorens ze tot jam te koken.
Annet gaat om een uur of elf naar bed. Meestal moeten we tegelijkertijd naar bed, maar nu hebben we de camping voor onszelf, dus Johan blijft nog wat langer op. Op tv is komt nog een keer de verontreinigde room langs. Toch even controleren. Maar de foute room heeft een bepaalde houdbaarheidsdatum. Ons flesje is 'clean'.
Het is een uur als Johan het ook tijd vindt om naar bed te gaan. Het is aardedonker buiten, en alle ramen en gaten in deuren zijn zwarte gaten, waardoor je makkelijk van buiten naar binnen zou kunnen loeren. Daar moet je dus niet te lang over nadenken. Tandenpoetsen in de keuken en dan nog even naar de wc. Als Johan uit het wc-gebouwtje loopt, schijnt hij even met zijn zaklamp een (wederom aardedonker) paadje af. Vanuit de verte kijken twee groen reflecterende oogjes terug en vervolgens rent de eigenaar van de oogjes schichtig weg. Het is waarschijnlijk een possum. Verder is het doodstil. Geen vogels of insecten meer. Je hoort alleen af en toe in de verte een auto over de highway rijden.

De volgende dag is het buiten stralend weer. We staan heel rustig op en zien dat de campingvrouw weer op dit gedeelte van het terrein is, samen met een klusjesman. Terwijl Johan in de keuken een kop koffie maakt, hoort hij buiten de vrouw getallen roepen. 'Try 4334'. Net als Johan naar buiten loopt om de juiste code te geven, blijken ze hem al gevonden te hebben. Het was inderdaad ook weer niet de bedoeling dat het cijferslot erop ging. Even later klinkt het gekukeleku van een haan. Het is de vrouw, die met dat geluid het gammele oude hondje de goede kant op leidt. Chien gentil, maitre lunatique.

Het is twaalf uur als we bijna klaar zijn om weg te gaan. Dan blijkt de linkerachterband plat. Geen idee wanneer dat gebeurd is, maar we zijn blij dat het niet bijvoorbeeld een klapband tijdens het rijden was. Gelukkig hebben we al een keer geoefend met de krik. Al snel heeft Johan uitgevogeld hoe het reservewiel vrijgemaakt moet worden en nog geen half uur later kunnen we alsnog wegrijden. Richting Kaikoura, waar we willen kijken of we een wandeling langs de kust kunnen doen, zodat we misschien een walvis kunnen spotten. Want de whale watching tours zijn per boot of zelfs per helikopter en dus schreeuwend duur.

Het is al middag als we in Kaikoura arriveren. We willen eigenlijk zo snel mogelijk de band laten repareren, voor het geval we nog een lekke bad krijgen. We besluiten Escape, de verhuurder van ons busje, te bellen om te vragen wat we nu het beste kunnen doen. De meneer van Escape zegt: 'band laten maken, bonnetje bewaren' en geeft ons een adres in Kaikoura. Daar rijden we heen. De monteur duikt onder ons busje om te helpen de reserveband los te maken en de band is er nog niet onderuit, of de man zegt dat hij het probleem al ziet. Johan had de band nog niet echt bekeken, maar het probleem is inderdaad nogal wiedes: er steekt een schroef in de band. Met een nijptang wordt de schroef verwijderd. De band wordt van de velg gelicht en het schroefgat wordt uitgeboord. Van binnenuit wordt er een soort bandenplakker op gelijmd, met in het midden een uitsteeksel dat precies in het uitgeboorde gat past. Nog geen 15 minuten later en $28.50 armer hangt er weer een goede reserveband onder ons busje.
Wij brengen de overige banden nog even op spanning, want onze linker voorband loopt ook stiekem heel langzaam leeg. Bij elke tankbeurt moeten we die van 30 psi naar 50 psi oppompen. Met opgepompte banden rijden we naar het strand, waar we even uitgebreid lunchen en van het zonnetje genieten. We hebben inmiddels besloten dat het voor de wandeling wat laat is. Helaas spotten we vanaf het strand ook geen walvis.
We doen nog even een boodschapje, tanken het busje vol en gaan weer op pad. Naar de DOC camping aan het strand in Tuamarina. Vanaf daar is het nog maar een half uur rijden naar Picton, waar we morgen de ferry naar het noordereiland weer moeten hebben.