Over lammetjes en leeuwen

We worden wakker in Owaka in de stromende regen. Eerst hebben we niet zo'n zin om op te staan maar omdat we toch min of meer in iemand zijn achtertuin staan maken we ons toch maar klaar om te vertrekken. We hannessen nog een poosje met de was, sommigen dingen zijn min of meer droog en worden vervangen door nog natte kledingstukken. Met een busje vol natte was rijden we weg. De airco draait op volle toeren tegen al dat vocht.

We vervolgen onze weg langs de 'Southern Scenic Route' en stoppen bij Jacks Blowhole. Het weer is nog steeds heel wisselvallig en Johan heeft geen zin meer in regen en blijft daarom in het busje zitten om nog wat aan ons blog te tikken. Annet loopt wel de 20 minuten naar de Blowhole. Onderweg regent het bij vlagen, maar een regenponcho helpt genoeg. De Blowhole is een groot gat in de grond, 55 meter diep en 200 meter van de zee. Via een ondergrondse tunnel is hij verbonden met de zee en de golven komen met groot geweld door de tunnel in de blowhole. Daardoor speelt er zich een groots, bulderend schouwspel af in het gat. Bij vloed spuit het waarschijnlijk ook nog omhoog, maar dat was nu niet het geval.

Na deze tussenstop rijden we verder naar de Nugget Point Lighthouse. Het waait daar heel hard maar het is wel ongeveer droog. We lopen een kort stukje van de parkeerplaats naar het uiterste puntje van de landtong. Onderweg zien we onder ons bij de rotsen nog vele zeehonden die lekker aan het luieren zijn. Als ze niet bewegen vallen ze bijna niet op. Vanaf het puntje (bij de vuurtoren) hebben we een mooi uitzicht over de zee en de rotsen. Ook daar ligt het vol met zeehonden, inmiddels vinden we ze al bijna normaal...

Die avond eindigen we in Balclutha bij een kleine camping in het stadje. De voorzieningen zijn goed, maar er zijn strenge regels: om 10.00 is de uitcheck tijd en daarna sluiten ze ook de stroom af. Overal hangen bordjes met: 'Don't overstay your welcome' en 'after 10 am the management becomes ugly'. Er is wel een goed uitgeruste, gezellige keuken die druk gebruikt wordt. Wij moeten nog boodschappen doen, dus nadat we betaald hebben, rijden we meteen weer weg, naar de supermarkt. Johan wil graag eens wat van dat Nieuw Zeelandse vlees proeven en de keus valt op twee lamsbiefstukjes. Vlees is goedkoop in Nieuw Zeeland. Bij elkaar zijn de biefstukjes zo'n 240 gram en dat kost net iets over de $7. Omdat lam en munt een beproefde combinatie is, kopen we een zielig uitziend 'reduced to clear' muntplantje van een dollar. Omdat Annet het lamsvlees niet hoeft, maken we er een gevulde sla bij en wat aardappelkoekjes. Johan knutselt van een uitje, rode wijn, knoflook, laurier, bouillonpoeder, zwarte bessenjam, room en natuurlijk de muntblaadjes een sausje in elkaar voor bij het lamsvlees. Annet werkt intussen aan de sla en raspt aardappelen voor de aardappelkoekjes. Als de sla en de koekjes klaar zijn bakt Johan gauw de lamsbiefstukjes. Af en toe horen we iemand achter ons verzuchten: 'That smells so good'. En dat doet het. Zeker vergeleken bij de pasta en de bonen die om ons heen gemaakt worden. De vegetariërs onder de lezers van dit blog zal het weinig doen, maar het resultaat is overheerlijk. Het vlees is mals en erg smakelijk en de muntsaus is voortreffelijk gelukt. Maar ook de sla, de aardappelkoekjes en het glas rode wijn maken het geheel compleet. Het had in een restaurant nauwelijks beter gekund.
Omdat de keuken zelfs een weegschaal heeft, besluit Johan om na het eten ook nog wat koekjes te bakken. De rietsuiker is wat grover dan in Nederland, waardoor de koekjes toch net iets minder uitpakken dan we gewend zijn. Maar we lusten ze toch wel.
We ontmoeten een stel backpackers die met zijn drieën op reis zijn. We dachten dat het voor ons een beetje behelpen was met ons busje, maar zij slapen met twee op de voorstoelen en de derde buiten onder een zeiltje... De volgende ochtend (voor tienen uiteraard) helpen wij ze aan wat waspoeder en een paar koekjes.

We rijden verder naar Dunedin (zeg: duh-nee-din), volgens sommigen het Edinburgh van het zuiden. We kijken een beetje rond, maar we zijn er eigenlijk niet zo van onder de indruk. Er is wel een mooi treinstation en een paar mooie gebouwen, en het binnenste centrum is ook wel gezellig. Maar meer dan dat ook niet. We drinken koffie/thee met een friand: een gebakje van amandelmeel met een pruim erop.
We bezoeken het Otago museum, een soort natuur-historisch museum met ook een hoop aandacht voor Nieuw Zeelandse cultuur. Er staan ontzettend veel opgezette dieren en skeletten ervan en de zeehonden en zeeleeuwen lijken ineens een stuk minder schattig, nu we hun schedels en vooral slagtanden goed kunnen zien.
Naast Dunedin ligt het Otago Peninsula. Dit schiereiland is (schijnbaar) de plek om albatrossen, pinguïns, zeehonden en zeeleeuwen en soms ook dolfijnen en walvissen te zien. We rijden naar het uiterste puntje waar het Royal Albatross Centre ligt. Via dit centrum kun je naar de nesten van de 'Royal Albatross' kijken. In het Otago museum hebben we gezien dat de kuikens van de albatros ontzettend schattig, groot en fluffy zijn en die zouden we graag in het echt zien. De albatros tour kost echter 40 dollar en dat is ons iets net wat te veel. Van bezoekers (die wel geweest zijn) horen we dat de vogels nog op de eieren zitten en er dus überhaupt geen schattige kuikens te zien zijn. En vanaf buiten kunnen we de vogels ook zien vliegen.
We lopen een paadje af naar het strand waar 's avonds de blauwe pinguïns aan land zouden moeten komen. Het is nog licht dus geen pinguïn te zien. We zien wel hordes zeemeeuwen. Er ligt ook een groot beest vlak langs het pad. We denken eerst dat het een zeehond is, maar later horen we dat dit een zeeleeuw is omdat hij oortjes heeft. Het beest ademt onregelmatig en blijft gewoon liggen als er mensen voorbij lopen, dus we denken dat zijn laatste uurtje geslagen heeft en worden wat treurig van de aanblik van het zieltogende beest. Dan, om het drama compleet te maken, zien we een kleintje in het water dat probeert naar de grote te komen maar wordt weggejaagd door de zeemeeuwen. Dat is natuurlijk de baby van de zeeleeuwmama die ligt te sterven op het strand. Later horen we dat zeeleeuwen zo slapen en dat deze, waar we op een halve meter naast stonden, waarschijnlijk dus helemaal niet ziek was. Bovendien zijn het de jonge mannetjes die nog niet genoeg status hebben voor de groep, die hier komen uitrusten. En een gezonde zeeleeuw kan best gevaarlijk zijn... Gelukkig leerden we dit allemaal nadat we mooie foto's hadden weten te maken.

We hebben op een bordje bovenaan het strand gezien dat de pinguïns de vorige dag om 7:30h aan land gekomen zijn. Als wij er zijn is het 6:45h dus we besluiten te wachten. We bestuderen de zeeleeuw aandachtig en verderop liggen er ook nog meer zeehonden. We kijken ook nog wat meer naar de albatrossen. Maar het waait hard en is best wel koud terwijl wij wachten. Rond 7:30h herinnert Johan zich opeens dat er boven ook nog een bordje stond dat een of andere tour om 9:30h zou beginnen. Johan gaat kijken en de tour blijkt de blauwe pinguin tour. We hoeven dus voor 9:30h geen blauwe pinguïns te verwachten en staan al drie kwartier voor niks de zee in te turen in de kou.
We lopen weer omhoog, kijken nog wat op een uitzichtpunt naar vliegende albatrossen en zwemmende zeeleeuwen en dan ineens blijkt het hek op het pad dat leidt naar het pinguïn strand gesloten. Als we goed naar het bord bij het hek kijken, blijkt er half uitgeveegd nog 'gate closes at' te staan.
We vragen het na in het centrum. De pinguïns komen inderdaad pas later aan land en ze sluiten ook het strand, zodat je alleen met de tour (20 dollar) nog toegang hebt. Wij vinden dit heel flauw en rijden een stukje terug waar we het strand vinden waar een collega van Annet 10 jaar geleden nog gratis de pinguïns het strand op zag komen. Het ziet er aanlokkelijk uit en we hebben al helemaal bedacht om daar lekker te zitten en te eten, terwijl we op de pinguïns wachten. Voor de zekerheid vragen we het nog even aan twee lokale jongeren, die in het speeltuintje naast het strand rondhangen. Die weten ons te vertellen dat daar geen pinguïns aan land komen. Dat is een tegenvaller. Annet wil toch erg graag de pinguïns zien, dus we rijden terug naar het albatros centrum en kopen daar één kaartje. Johan vindt het geldklopperij en probeert het toch op het eerdere strand. We eten gauw nog wat noodles en stukken gedroogde mango, voordat het avondprogramma begint.
De blauwe pinguïns zijn een hele kleine pinguïnsoort die de hele dag op zee voedsel aan het verzamelen zijn voor de kuikens en in de schemering komen ze massaal aan land. Dat weten de zeeleeuwen echter ook en die wachten de pinguïns op voor de kust. Nu patrouilleert er ook eentje, maar als die even een stukje wegzwemt komen er inderdaad, hups hups hups, zo tientallen pinguïns aan land. Daar worden ze opgewacht door hun kuikens, die anderhalf keer zo dik zijn als de ouders. De kuikens bestormen de ouders zodanig dat die er helemaal bang van worden of weer naar beneden kukelen. Het is een heel merkwaardig schouwspel om te zien. Steeds weer komt er een golf pinguïns aan land en rennen ze naar hun nesten waar de kuikens zijn. Johan is intussen naar het andere strand gereden en zit, gewapend met een kop hete koffie, op een steen stilletjes het strand in de gaten te houden. Er loopt de hele tijd een eenzame meeuw op het strand, die ergens op lijkt te wachten. Er verschijnt echter geen enkele pinguïn, dus iets voor elven rijdt Johan weer terug naar het blauwe pinguïnstrand, om Annet op te halen. Ruim na elven komt Annet helemaal voldaan naar boven gelopen. We rijden door het donker naar de enige camping op het schiereiland. Daar staat echter, voor het eerst, 'no vacancies' op een bordje buiten. Maar ja, er is niet meer echt tijd om nog ergens anders heen te rijden en bovendien zijn we moe. Terwijl we bij de ingang stil staan en proberen te bedenken wat we zullen doen, lopen er net twee jongens langs het busje. Die zeggen dat wij hen waren, ze gewoon het busje op de parkeerplaats zouden zetten en 's ochtends een beetje bijtijds zouden vertrekken, want de camping is best duur. Aan het accent hoort Johan dat het Nederlanders zijn, dus in het Nederlands zegt hij dat hij niet zo'n ochtendmens is. We vinden in ieder geval het stiekem daar parkeren niet erg netjes; wij zijn geen arme backpackers die weinig keus hebben en kunnen best betalen. Na verkenning blijkt dat er nog een groot grasveld bijna leeg is. Het zijn 'unpowered' sites, maar dat maakt voor ons niks uit. We parkeren daar toch maar het busje en gaan slapen, want het is laat. We zullen het morgen wel regelen.
De volgende ochtend blijkt dat gelukkig geen probleem. Erg duur is de camping met $16 pp ook niet bepaald. Het bordje 'no vacancies' hing er omdat het gras nat was en ze waren bang dat het door slippende wielen kapot zou gaan. We hebben ontdekt dat ons busje stiekem vierwielaandrijving heeft, of tenminste daar een knopje voor heeft. (We merken eigenlijk geen verschil met of zonder knopje aan).
Met het knopje aan rijden we heel voorzichtig, zonder te slippen, weg.