Hommeles in Canaan Downs

Het kerstblog moest er even tussendoor, maar eigenlijk waren we op weg naar Nelson vanaf Pelorus Bridge. In Nelson gaan we eerst even shoppen. Wat broodjes als lunch en verder eten voor vanavond. We parkeren ons busje bij de Queens Gardens en eten in dat park rustig onze lunch op. Precies in dat park blijkt koningin Beatrix in 1992 ter ere van Abel Tasmanjaar een boompje geplant te hebben. Het boompje is nog niet echt groot, maar staat er goed en groen bij.
Wij rijden nog even naar een 'Warehouse'. Warehouse is een keten en houdt het midden tussen een Hema en de Action. Ze verkopen wat snoep, maar vooral non-food artikelen en ze zijn niet al te duur. Wij kopen er gasflesjes voor de brander, wat slippers, een hor (eigenlijk is het vitrage, maar anti-insecten gaas is duurder), wol (want Annet breidt een trui als ze zich verveelt. Die trui gaat dus niet zo hard) en andere tralala. Hierna gaan we nog even langs de tegenover de Warehouse liggende supermarkt: de Countdown. Omdat het dataverkeer op onze 2Degrees SIM-kaart wel erg hard gaat, besluiten we om toch ook maar een Vodafone SIM kaart te kopen. Zo ongeveer elke SIM-kaart hier kost $5 en daarna kun je een 'top up' kopen. Bijvoorbeeld voor $20, zoals wij doen. Dan kun je voor zo'n 250 MB internetten (misschien 500 MB, de aanbieding was wat vaag) en daar kun je heel wat foto's voor uploaden. Verder krijg je 4 cent per liter korting op benzine bij pompstation 'Z' , als je voor tenminste $40 boodschappen doet bij de Countdown. Dat halen we makkelijk en even later gooien we dus ook nog even de tank vol bij de lokale 'Z'.

We rijden naar Rabbit Island. Vanwege de naam moeten we daar van Annet natuurlijk heen. Alhoewel er geen konijn te bekennen valt op Rabbit Island (we hebben onderweg inmiddels meer platgereden konijnen gezien dan op dat Rabbit Island), is het er toch best aangenaam. Het eiland heeft een prachtig breed strand. Het is dan ook een populaire bestemming voor Nieuw Zeelanders voor een dagje uit. Wij lopen een stukje langs het strand en rijden vervolgens weer verder. We hebben niet echt een doel en proberen bij Appleby een willekeurig bordje 'camping die kant op, zoveel meter' uit. De ontzettend winderige camping kost 5 dollar per persoon, volgens een bordje. Een vrouw, die zich voorstelt als Tina, komt vertellen wat de beste plekjes zijn als je ochtend-, danwel avondzon wilt hebben. Tina lijkt haast een beetje teleurgesteld als wij zeggen dat we hier maar één nachtje gaan blijven, maar ze laat het niet merken. Zij en haar man, die we alleen van een afstandje zien en die zich verder ook op de achtergrond houdt, komen hier al jaren en hebben alle plekjes al uitgeprobeerd. Even later komt er een backpacker aanlopen, met wie Tina ook meteen een praatje aanknoopt. De backpacker is -uiteraard- weer een Duitser, en lijkt volledig te voet te zijn. Hij zet een tentje op naast ons busje en scharrelt nog wat in buurt. Wij eten nog maar een keer wraps, maar ondanks dat de vulling prima is, zijn de wraps zelf van een ander merk dan de vorige keer en minder lekker. We eten hoe dan ook tot we vol zitten, maar hebben dan nog steeds wat wrapvulling over. Johan loopt ermee naar de Duitser en biedt het aan. De Duitser neemt het graag aan. Hij heeft verder mosselen 'geplukt' van het strand, maar die zijn nog lang niet klaar, want hij moet het vuurtje nog aanmaken. Hij is al sinds maart in Nieuw Zeeland, had een stationwagen gekocht, heeft die weer verkocht en gaat nu te voet verder. Hierna heeft hij nog een maand in Australië. Wij voelen ons gerust gesteld: twee maanden voor een rondreis door Nieuw Zeeland is dus -zoals wij al dachten- echt niet te lang. Eerder te kort. 's Avonds, als wij vanwege de wind binnen in ons busje zitten, komt Roger, de eigenaar, nog langs om 10 dollar van ons op te halen. Wij gaan niet al te laat slapen.
De volgende ochtend vraagt Johan bij het tandenpoetsen naar de reisplannen van de Duitser. Hij wil naar Motueka. Dat treft, daar gaan wij ook heen, dus of hij een lift wil. Dat wil hij, want hij zou sowieso gaan proberen daarheen te liften, dus 15 minuten later rijden we gedrieën richting Motueka. Nu is er even wat meer tijd voor geklets. Net als Nederlanders doen Duitsers dit vooral na de middelbare school. En in Australië zitten ze ook. Overal. Dat was 15 jaar geleden toch anders.
Bij de i-Site in Motueka zetten we Marius -want zo heet hij- af en zelf kijken we daar ook even rond voor goede wandelingen. Daarna doen we nog even een boodschapje en Johan koopt een fles rum bij de lokale 'liquor store' (whoohoo, eindelijk weer Appleton Estate 12yo). Johan wordt naar zijn ID gevraagd en voelt zich gevleid: naar mensen hun ID vragen hoeft alleen als mensen er enigszins jonger dan 30 uitzien (of in sommige winkels 25).

We rijden weer door en stoppen bij Hawkes Lookout. Het uitzicht is daar prachtig en een bordje geeft aan welke heuvel in het uitzicht welke naam heeft.
We komen langs wat grotten. Annet wil ze graag zien, maar Johan gelooft het wel. Dus terwijl Johan rustig een kopje koffie drinkt en wat blogt, wordt Annet in sneltreinvaart door de grotten geloodst. De grottentour zou 45 minuten moeten duren, maar Annet is de enige. Nog geen 35 minuten later staat ze weer buiten. Maar met alle stalactieten en Mao-botten (grote, nog maar net uitgestorven loopvogel) is ze toch wel tevreden. Johan ook.
Over de bochtige bergweg bereiken we Abel Tasman park. We vullen onze waterflesjes met water uit een kraantje en lopen een prachtige wandeling naar Harwoods Hole en Gorge Creek Lookout. Bij beide sights prevaleert het devies 'eigen verantwoordelijkheid' over de rubber tegel mentaliteit die je in Nederland steeds vaker tegenkomt: niks geen hekjes tien meter voor de dodelijke 167 meter diepe afgrond bij Harwoods Hole begint. Je moet zelf maar beslissen waar je nog veilig kunt staan. Johan is in zijn nopjes en Annet kijkt af en toe maar gewoon even niet wat Johan doet. Uiteraard gaat alles prima.
Door het sprookjesbos lopen Hans en Grietje na hun wandeling weer terug en precies naast waar het busje al staat, is de $6 DOC camping 'Canaan Downs'. We zetten ons busje naast een houten picknicktafel en maken Mexicaanse tomatenschotel. Overal vliegen dikke en dunne hommels, die als wespen zo vervelend overal omheen zoemen en overal aanzitten.
Op een informatiebord wordt aangeraden om het water uit de kraantjes eerst te koken voor gebruik. Er is namelijk 'Giardia' aangetroffen. Oeps, te laat. Al weten we niet wat Giardia precies is. Gelukkig heeft Annet het water nog niet gedronken. We hangen de vitrage die we bij de Warehouse in Nelson gekocht hadden voor een open raam. Het wordt snel koud. We gaan lekker in ons busje een poosje aan het tafeltje zitten, drinken wat rum en gaan dan maar eens slapen.

De volgende ochtend proberen we weer flensjes te bakken, ditmaal met melk gemaakt van melkpoeder. Dat blijkt ook prima te werken. Mooi, want melkpoeder bederft niet zo snel. We eten ons klem aan de pannenkoekjes en tegen twaalven rijden we eindelijk de 12 km lange gravelroad weer terug naar de highway. We moeten echt wassen, dus ons doel is Pohara, waar een groot 'Top 10 Holiday Park' is.
Terwijl Johan rijdt, klinkt ineens een akelig harde, metalige 'klunk' voor de auto. Eén van de pests in Nieuw Zeeland, de enige die niet met akelige vallen bestreden wordt, heeft weer eens een vogelslachtoffer gemaakt. Er rijdt een auto vlak achter ons en de klap was dusdanig hard, dat we niet geloven dat er nog iets te redden valt, dus we rijden maar door.

We komen door Takaka en dat is nog net wat groter dan ons doel Pohara, dus we stoppen om kerstinkopen te doen bij de supermarkt. We besluiten om lekkere kleine hapjes en soep als kerstdiner te doen.

Takaka blijkt, zoals wel meer stadjes hier, een beetje een hippie-achtig. Vanalles is 'organic' en overal zitten gallerie'tjes en hippe kledingwinkels. Nieuw Zeelanders lijken een beetje schijnheilig in hun houding ten opzichte van het milieu. Organic is goed en overal staan minstens drie afvalbakken. Eén voor glas, één voor blik en één voor rubbish/non-recyclables. En dan vaak ook nog één voor plastic en één voor papier. Het enige afval dat je alleen maar op een hoop hoeft te gooien om het te recyclen, het GFT-afval, moet inde non-recyclables bak. Dat wordt verbrand. Verder zijn er in Nieuw Zeeland 2.5 miljoen auto's, op 4 miljoen inwoners. Die auto's rijden allemaal op benzine danwel diesel, maar o wee als iemand in de buurt van Nieuw Zeeland naar olie wil boren. Een standaard NIMBY (Not In My Backyard) houding dus. Regelmatig staat bij kranen het verzoek om zuinig met water om te gaan, terwijl daarnaast slecht geïsoleerde apparaten energie staan te verspillen. Het toppunt was de camping in Kawhia, waar wel 10 koelkasten en diepvriezen, bijna allemaal leeg, stonden te snorren. Dat schoon water ook simpelweg een kwestie van energie is, ontgaat ze. Maar stroom lijkt hier vrij goedkoop. De bedoeling is goed, maar ze zouden er toch net iets langer over na moeten denken.

We willen ook nog even pinnen in Takaka en zetten de auto even op het parkeerterrein bij de bibliotheek. Marius had gezegd dat veel bibliotheken gratis wifi hebben, dus na het pinnen loopt Johan nog even met zijn tablet de bieb in. Onder andere om een blogje te uploaden en om Giardia even te researchen. Het blijkt een ééncellig parasitair organisme dat giardiasis, ook wel 'beaver fever' genaamd, tot gevolg heeft: ongeveer twee dagen na besmetting krijg je allerlei spijsverteringsgerelateerde klachten. Buikpijn, diarrree, etc. Maar het gaat ook weer over en lijkt verder niet echt dramatisch. (Nu snappen we waar de kreet 'Bieber fever' vandaan komt).

We rijden weer door, nu naar Pohara. Het weer betrekt en in Pohara begint het te regenen. De camping is zoals verwacht een vrij grote wat Johan ANWB-camping noemt. De faciliteiten zijn prima in orde. Op deze campings staan veel enorme campers. Mensen die wel op vakantie willen, maar eigenlijk alle luze van thuis mee willen nemen. Home away from home. 's Avonds zie je dat er zelfs flatscreen televisies in de campers hangen. Wij houden meer van de wat eenvoudigere campings, maar we moeten nou eenmaal de was doen, en dat kan op de meeste eenvoudige campings niet. Het blijft regenen en we worden er een beetje chagrijnig van. De wasdroger heeft de was niet echt helemaal gedroogd en als het ophoudt met regenen, besluit Annet 10 kilo natte was aan een katoenen draadje, gespannen tussen busje en boom, te hangen. Onverwacht knapt het draadje en ligt de schone was in het natte gras. We besluiten om de was dan toch maar aan het daarvoor bedoelde wasrek op de camping te hangen. Naast het droogrek is een picknicktafel, waaraan we pasta als avondeten eten. Het waait en het is koud. Na een uur is de was nog steeds niet droog en we besluiten om de was nog maar een keer in de droger te stoppen. Dat blijkt gelukkig wel genoeg, zodat we met een gerust hard kunnen gaan slapen. Morgen is het kerst.