Nog verder noordwaarts
Door: Johan
Blijf op de hoogte en volg Johan en Annet
09 Februari 2014 | Zuid-Korea, Seoel
Het is nog niet al te laat als we terug lopen naar het Brown Kiwi hostel waar we deze keer zitten en we besluiten nog een fles wijn te kopen om in het hostel op te drinken. Het hostel heeft een leuke tuin met verschillende zitplekjes en we sluiten aan bij een tafel waaraan nog twee andere hostel gasten zitten. Annet wil graag een spelletje doen. Het enige spel dat Annet meegenomen heeft, Carcassonne, blijkt ook op een spelletjesplank in het hostel te liggen. Het hostelspel is dichterbij, dus we nemen die versie, die een uitbreiding blijkt te bevatten waarvan we de regels niet kennen. Terwijl Annet de uitbreidingskaartjes tussen de standaardkaartjes uithaalt, vraagt het meisje van het stel dat ook aan de tafel zit, of ze toevallig mee kunnen doen. Wij vinden het prima. Ze heten Taylor en Jake en zijn Amerikaans. Ze hadden het spel ook zien liggen, maar kenden het nog niet. Annet legt het uit en even later zitten we met z'n vieren heel gezellig en vriendschappelijk Carcassonne te spelen. Annet gebruikt 'puppet' voor het woord 'poppetje'. Johan heeft het idee dat dat misschien niet helemaal de correcte vertaling is, maar weet ook geen betere, dus hij vraagt het de Amerikanen. Zij gebruiken iets als 'token' of 'piece', maar vinden 'puppet' eigenlijk veel leuker en zeggen voortaan dat woord te zullen gaan gebruiken. In ieder geval bij Carcassonne. Ze vinden het een leuk spel.
Johan wint, dus we doen niet nog een potje. De rest van de avond kletsen we, terwijl we de wijn opdrinken. Simpele veelgestelde vragen zijn hoelang je al in Nieuw Zeeland bent, hoe lang je er in totaal bent en waar je vandaan komt. Moeilijkere veelgestelde vragen zijn waar je allemaal geweest bent en wat je het leukst of mooist vond. Johan kan de plaatsnamen maar moeilijk onthouden en weet daardoor ook niet waar welke plaats ook al weer was. Annet kent onze route veel beter. Maar we hebben nu zoveel leuke dingen gedaan en gezien dat we geen 'leukste' plek in Nieuw Zeeland kunnen bedenken.
's Avonds in bed denken we er nog eens over na en dan borrelen er wat meer ervaringen omhoog, maar een mooiste of leukste kunnen we ook dan niet bedenken.
Johan heeft het idee dat we eigenlijk te weinig met medereizigers gekletst hebben onderweg. Kletsen levert vaak hele waardevolle informatie en tips op. Van de hele reis is dit pas onze derde nacht in een hostel, want vanwege de lagere kosten hebben we eigenlijk alleen maar op campings gestaan. Maar kletsen lijkt in een hostel toch makkelijker te gaan dan op een camping.
De volgende dag ontbijten we met wat brood, want we hebben nog allerlei beleg. We lopen naar het stadscentrum. Gisteren bij het inleveren van ons busje waren we vergeten de bonnetjes van de bandenreparaties te overhandigen. Zonder bonnetje vergoedt Escape de reparaties niet en in Gisborne had het verkrijgen van het bonnetje nogal wat voeten in de aarde, dus we willen ze toch graag alsnog inleveren. Dat mocht van Escape, dus we lopen via wat souvenirwinkeltjes naar Escape. Veel winkels zijn dicht, want het is vandaag een public holiday. Bij Escape aangekomen zien we als eerste ons busje staan. Betsy glimt aan alle kanten en is nu helemaal stofvrij. Nieuwe smetteloze blauwe gordijntjes hebben de schimmelige zwarte voor de achterklep vervangen en ook de banden, die na onze 8500 km niet zo gek veel profiel meer over hadden, zijn vervangen door diepzwarte nieuwe. We leveren onze bonnetjes in en krijgen netjes geld terug. We vragen nog even naar Betsy. Voor Betsy geen vakantie; ze zal diezelfde middag nog opgehaald worden door nieuwe huurders.
Wij lopen naar een bushalte, waar de bus naar Takapuna langs zou moeten komen. Daar hebben we afgesproken met Linda, een oud-klasgenoot van de middelbare school van Johan. Een vriendin van haar zit bij de 'Wet Hot Beauties' en die zullen om één uur een soort synchroonzwem-voorstellinkje geven op het strand. Wij komen iets te laat, om 13:15h aan op het strand, maar pakken toch nog wel een leuk stukje mee. Een stuk of dertig dames in zwart badpak staan tot hun middel in de vermoedelijk nogal koude zee en doen daar op muziek synchroon een - gezien de golven vrij indrukwekkend- dansje. Wij vinden het vermakelijk en vooral ook dapper.
Linda sms't iets later te zijn, dus wij lunchen even in een parkje. Annet met een broodje van de Subway, Johan met een hamburger van de Burger King.
Om 14:00h arriveert Linda. De barbecue die na de voorstelling waarschijnlijk wel ergens gehouden zou worden, blijkt niet door te gaan, vanwege de nogal harde wind. Dat is jammer, want dat zou een handige gelegenheid zijn om gezellig wat te kletsen. We besluiten terug te gaan naar Ponsonby Road, want Linda's vriend, die haar gebracht heeft, woont daar vlakbij en we kunnen in zijn auto mee terugrijden. Linda's vriend heeft nog andere dingen te doen en verdwijnt weer. Met z'n drieën drinken we fruitshakes, terwijl we kletsen over andere oud-klasgenoten, maar ook over het leven in Nieuw Zeeland in het algemeen, want gesprekken over oud-klasgenoten van Johan en Linda zijn voor Annet natuurlijk niet zo interessant. Het is gezellig, maar Linda moet er weer vandoor en wij moeten nog inpakken. Dus we nemen afscheid en lopen weer terug naar het hostel, waar ons een enorme puinhoop van kampeerspullen, tasjes, kleding, schoenen en etenswaren wacht. Voor we vanavond gaan slapen, moet die hoop gereduceerd zijn tot twee grote en twee kleine rugzakken. Met frisse tegenzin beginnen we, en de berg slinkt ook wel, maar om een uur of 18:00h zijn we het toch even zat en we hebben honger. We besluiten nog een tweede laatste keer uit eten te gaan. Voor het gemak gaan we nog een keer naar de tapasbar van gisterenavond en eten ook dezelfde lekkere gerechtjes. Alleen Johans vleesgerechtje is anders. En deze keer kopen we geen fles wijn op de terugweg.
Terug in het hostel pakken we de laatste beetjes in. Het lijkt zowaar allemaal weer te passen. Annet voelt zich niet optimaal en wil nog even snel douchen en naar bed. Johan wil nog iets meer uit de avond halen, omdat het de laatste in Nieuw Zeeland is en gaat met het staartje wijn van gisteren naar beneden aan een tafel zitten. Al snel wordt er weer volop gekletst. Een Duitse jongen en Duits meisje zijn net gisteren aangekomen en willen weten waar het leuk is. Al snel zitten er nog meer hostelgasten bij en we kletsen over waar het leuk is, autorijden in Nieuw Zeeland, en reusachtige weta's. Veel gasten kenden de 'giant weta' nog niet en vinden de fauna in Nieuw Zeeland op slag wat minder vriendelijk.
Niet al te laat gaat Johan nog snel even douchen en naar bed, want we moeten morgen vroeg op.
Om 5:30h gaat de wekker af. In het uur daarna staan we op, pakken de laatste beetjes bagage in en zetten overtollig eten en kampeermateriaal in het 'Free stuff' kastje. Drie volle gasflesjes voor het kooktoestel dat we in Betsy hadden, onze SIM-kaart met nog tegen de $20 aan credit, pasta, rijst, enzovoorts. Hopelijk doen we er iemand anders zo nog plezier mee; wij hebben er nu niets meer aan.
Al om 6:20h gaat de voordeurbel van het hostel en staat onze taxi gereed. Wij proppen de laatste restjes ontbijt achter onze kiezen en brengen onze tassen naar de taxi. Later bedenken we dat we ook nog een tas eten met onder andere een chocoladereep die als souvenir bedoeld was in de koelkast hadden staan, maar daarvoor is het dan helaas te laat.
De zon schijnt flauwtjes door het wolkendek, het is al aangenaam warm en er is geen kip op de weg en sneller dan verwacht zijn we al op het vliegveld. Het laatste beetje Nieuw-Zeeland van onze reis.
Het inchecken verloopt voorspoedig en op tijd vertrekt het vliegtuig richting Seoul.
Wij zijn net wakker, maar een reden die wij niet begrijpen, doen ze tijdens de vlucht alsof het nacht is. De luikjes moeten dicht en de lichten gaan uit. Terwijl het midden op de dag is en het tijdsverschil met Zuid-Korea maar 4 uur is.
Nadat we het vliegtuig uitstappen en merken hoe winters koud het in Korea is, wandelen we rond een uur of 18:00h door de douane. Weer een systeem dat onze vingerafdrukken en foto heeft. Maar er worden ons totaal geen vragen gesteld over wat we komen doen, wat we voor werk doen, waar we zullen verblijven in Zuid-Korea en of we nog zaken aan te geven hebben. De antwoorden die we hebben ingevuld op het papiertje dat we in het vliegtuig kregen, worden klakkeloos voor waar aangenomen. De potentieel illegale canna-zaden die Johan niet aangegeven heeft, omdat ze 'per ongeluk' in zijn tas gevallen zijn, komen moeiteloos het land binnen.
Minder moeiteloos is onze zoektocht naar kluisjes waar we onze grote rugzakken in willen stoppen. Het bleek in Auckland niet mogelijk de bagage op de een of andere manier alvast in te checken voor de vlucht naar Nederland, maar we hebben voor in Seoul niet meer nodig dan in onze kleine rugzakken zit. We zoeken naar kluisjes en een pinautomaat. Als we 250000 won, ongeveer 170 Euro, gepind hebben, vinden we bij sectie 'A' een plek waar je je tas in bewaring kunt geven. Maar daar zitten ze vol en we worden doorverwezen naar 'M'. 'M' blijkt helemaal aan de andere kant van de enorme hal te zitten. Na ongeveer een uur sjouwen met onze bagage kunnen we dan eindelijk van het vliegveld weg.
Net zoals je op Schiphol niet meteen in Amsterdam bent, is het ook van Incheon International Airport naar de stad Seoul nog bijna een uur met de trein. Gelukkig heeft de kaartjes automaat ook een optie 'Engels', want de Koreaanse letters hadden net zo goed Chinees kunnen zijn. En even later staan we helemaal voorin in de goede trein. De zitplaatsen zijn met de rug naar ramen gericht, zodat de reizigers die wel kunnen zitten elkaar aan kijken over het brede gedeelte waar staanplaatsen zijn. Praktisch iedereen zit iets te doen met zijn of haar mobiele telefoon. Door het sta-gedeelte loopt een oude man met een houten kruis met op het horizontale stuk 'Believe in Jesus' en op het vertikale stuk karakters die waarschijnlijk hetzelfde betekenen. Hij verkondigt iets in het Koreaans. Er zitten twee negroïde mensen op de trein en wij met onze lichte haren en ogen. Verder heeft iedereen een Aziatisch uiterlijk, dus ons spreekt hij in het Engels aan. 'Where are you from?' Wij antwoorden braaf: 'The Netherlands'. Er volgt verder geen moeilijke preek, maar een simpel advies: 'If you believe in Jesus, you will go to heaven and you will be very happy'. Wij knikken braaf en de man keert weer om. Twee haltes later is hij weer bij ons en zegt dat het very nice was om ons te meeten. En dat we onze reis naar Korea moeten enjoyen. Wij bedanken en de man gaat weer de andere kant. Daarna zien we hem niet meer.
Vanaf onze halte is het niet ver naar het guesthouse, maar het is flink koud op straat. Het is maar een paar graden boven nul en er waait een ijskoude wind. Bij het guesthouse staat een bord buiten met een welkomsbericht en een lijst namen, waaronder 'Annet Holst'. De kamer, een 'double' kost omgerekend ongeveer 55 Euro en is niet groot, maar lijkt een hotelkamer. Er staat een keurig opgemaakt tweepersoonsbed, waarnaast nog een eenpersoonsbed gepropt is. Er is een enorme tv met talloze kanalen, een enigszins luidruchtig koelkastje, een air-conditioner, vloerverwarming, Wi-Fi, en in de hoek is een badkamertje.
In het badkamertje hangt naast de wc een briefje. Het plaatje daarop suggereert dat wc-papier het toilet verstopt. We vinden het raar, dat wat mensen aan uitwerpsel kunnen produceren kennelijk wel door de pijpleidingen past, maar dat wc-papier, dat er toch op gemaakt is om in water uit elkaar te vallen, verstoppingen zou veroorzaken. Besmeurde papiertjes in het open vuilnisbakje naast de wc gooien, lijkt ons behalve onhygiënisch ook vooral nogal stinken.
In onze hoofden is het één uur 's nachts, maar in Korea is het nu 21:00h, dus we willen nog niet gaan slapen, zodat we een beetje aan het tijdsverschil kunnen wennen. We besluiten een bar op te zoeken om een biertje te drinken. In de straten rondom ons guesthouse vinden we echter niks. We vragen het twee mensen die buiten de 'Starbucks' staan te roken. De ene kant op zitten meer de wat oudere mensen en de andere kant op zitten meer de jongeren. Wij zijn allebei regelmatig om onze 'ID' gevraagd, dus wij lopen de andere kant op.
Aan de gevels hangt overal reclame, met veel lichtjes in alle kleuren. Wij kunnen echter geen enkel Koreaans karakter ontcijferen, laat staan dat we het woord voor 'bar' weten. Maar dan zien we een Engels reclamebord voor de 'Reindeer Bar'. Daarvoor moet je in een liftje stappen en daarmee naar de derde verdieping gaan. In tegenstelling tot Nederland, waar in de stad de winkels toch eigenlijk voornamelijk op straatniveau zitten, worden in Seoul ook rustig op de eerste, tweede en derde verdieping winkeltjes gehuisd.
In Korea gebruikt men het Amerikaanse systeem waarbij de begane grond de 'first floor' is, dus wij stappen in de lift en drukken op de 4. Boven stappen we uit in een halletje en openen de deur naar de bar. In de donkere bar zit zowel links als rechts een bar van waaruit blauw licht naar onder schijnt. Er zitten aan de linker bar twee groepjes van twee jongens te kletsen. Een barmeisje komt naar ons toe en wijst ons twee barkrukken aan de rechter bar. Terwijl we op de krukken klimmen, brengt ze ons een dranklijst. Er staan maar vier bieren op de lijst. Hoegaarden, Corona, Heineken en Guinness, en alle vier kosten ze met 13000 won, iets meer dan 8 Euro, meer dan een biertje in Nieuw Zeeland. Ze hebben ook whisky, maar Johan durft niet eens te kijken wat dat kost. We blijken in een veel te sjieke bar te zitten. Maar omdat het voor ons nog steeds wel betaalbaar is en we allebei niet zo goed meteen weer weg durfden te gaan, besluiten we één biertje te nemen en dan op te stappen. Het barmeisje brengt twee glazen Corona en loopt weg met de 50000 won die Johan geeft. Na een paar minuten is ze echter nog steeds niet terug met de 24000 won wisselgeld die we verwachten. Misschien is deze bar wel zo poepsjiek, dat de gemiddelde bezoeker van een mager bedrag als 50000 won niet eens wisselgeld hoeft.
Dan komt er een ander barmeisje naar ons toe en knoopt een gesprek aan. Tenminste, dat staat waarschijnlijk in haar taakomschrijving, maar ze kent maar een handjevol Engelse woorden, waardoor het gesprek niet echt goed van de grond komt. Na een minuut of tien handen- en voetenwerk en zo simpel mogelijk Engels, duikt ineens het eerste barmeisje weer op, geeft Johan 25000 won wisselgeld en gaat weer weg. Dan komen er nieuwe klanten binnen en gaat 'ons' barmeisje naar hen toe om hen een plekje toe te wijzen en te serveren. Intussen is ons bier op en we gaan weg. Hartelijk zegt ons barmeisje ons gedag.
Wij stappen weer in de lift en het valt ons dan pas op dat op '2F', de eerste verdieping, het etablissement ook eindigt op 'bar'. Op 2F ziet de tent er een stuk simpeler uit en het zit bomvol. Eenmaal binnen worden we naar een tafeltje gedirigeerd en we krijgen een menukaart met eten. Tegen de muur staat een kast met bierglazen en een stuk of drie koelkasten, gevuld met vele soorten flesjes bier, waaronder Heineken, Hoegaarden en Chouffe. Voor een prijs waar ze je in Nederland misschien net een fluitje komen brengen. Er komt echter niemand naar onze tafel toe, dus Johan probeert het te vragen aan een meisje dat daar werkt. Het duurt even, maar dan snappen we het. Je mag zelf bier naar keuze en eventueel een glas pakken, jezelf inschenken en het opdrinken. Zij houden bij wat je allemaal drinkt, en als je klaar bent, loop je langs de kassa om te betalen. Johan pakt twee glazen en twee flesjes '1906'. Spaans bier. Bij elkaar kost dat minder dan één biertje in de sjieke kroeg twee verdiepingen boven ons. Halverwege het opdrinken wordt ons gevraagd om naar een ander tafeltje te verhuizen. We hebben geen zin om uit te zoeken waarom, maar ofwel de tafel waaraan wij zitten is voor vier personen in plaats van twee, ofwel ze denken dat we liever het rustigere tafeltje achterin hebben. We verhuizen braaf en drinken ons bier.
Johan lust er nog wel een, maar Annet valt om van de slaap, dus we betalen en gaan richting guesthouse, waar ons bed wacht.
We slapen best redelijk, maar worden vroeg in de ochtend, Koreaanse tijd, wakker. Bij de prijs van onze kamer zit zelfs ook nog ontbijt. We scharrelen wat op de kamer en even na negenen begeven we ons naar de ontbijtzaal. Daar staan pakken cornflakes, eieren, brood, beleg en koffie of thee klaar. Het brood mag je zelf roosteren en de eieren mag je zelf bakken of koken. Het is er tenslotte geen hotel. Terwijl we wat ontbijt eten, zien we uit het raam dat er buiten natte sneeuw valt. Onze vlucht zal vannacht om 0:55h pas vertrekken en hoewel we dan om 22:00h ongeveer al wel op het vliegveld willen zijn, betekent dat toch dat we nog vele uren in Seoul te besteden hebben. Natte sneeuw is bepaald niet het meest geschikte weer daarbij.
Om 11:00h checken we uit. Het meisje achter de balie wil graag een foto van ons maken. We vinden het goed en gaan op de bank zitten voor de foto. Overal in het guesthouse hangen vergelijkbare foto's van mensen die ooit in het guesthouse geweest zijn. Er hangen ook briefjes met hoe leuk mensen het gehad hebben en in het 'guestbook' is ook iedereen haast overdreven positief, maar Johan ziet geen bewijzen van eruit gescheurde pagina's. Wij lopen de deur uit en het meisje doet of ons weggaan een groot drama en vreselijk jammer is. Wij gaan Seoul bekijken.
Op straat is het nog steeds flink koud, maar het sneeuwt gelukkig niet meer. Annet koopt bij een winkeltje degelijk uitziende gebreide handschoenen voor 5000 won. Nog geen 3 Euro. Johan heeft nog drie paar in Nederland liggen en wil eigenlijk niet voor één dag nog een extra paar kopen.
Seoul is een vrij vriendelijke stad en we worden totaal niet lastig gevallen door mensen die ons dingen willen verkopen, zoals in sommige Aziatische landen nog weleens het geval is. Het verkeer is enigszins druk, maar vooral irritant zijn de voetgangerslichten die eindeloos op rood blijven staan.
We moeten een paar kilometer lopen voor we bij het centrum zijn en we kijken onze ogen uit naar deze wereldstad, die toch totaal anders is dan we gewend zijn. Bepaalde types winkels lijken gegroepeerd te zijn. In de ene straat zien we vooral avondjurken en bruidskleding, in een andere straat zitten restaurants, en weer een andere straat heeft vooral winkels met levensmiddelen. Overal hangt reclame en her en der hangen enorme videoschermen met nog meer reclame.
Door de stad loopt een verhoogde weg over andere straten heen. Het is een autoweg, maar nu lopen er overal voetgangers op en waar de weg weer naar beneden bij het andere verkeer komt, staan mannetjes in hesjes. We snappen niet of er misschien iets bijzonders aan de hand is en besluiten maar niet ook de verhoogde weg op te lopen. Op straatniveau komen we er ook wel. We zien vrij veel - waarschijnlijk Chinese - toeristen die overal foto's van maken met grote fototoestellen en telefoons.
Als we in het centrum aankomen, hebben we het zo koud, dat we even op willen warmen in een winkel. We gaan naar binnen bij de 'Dunkin Donuts'. Annet neemt thee en we kiezen allebei een donut uit. De donuts kun je zo pakken, maar de thee moet klaargemaakt worden. Op het dienblad met de donuts ligt een soort mobiele telefoon, waarop een reclamefilmpje speelt. Als we net twee happen van onze donuts genomen hebben, beginnen op het apparaatje rode lampjes te knipperen. Op het scherm verschijnt een bericht in het Engels: 'Your order is ready'. Al die technologie voor een kopje kokend water met een zakje thee erin. Wij eten rustig onze donuts op, Annet drinkt haar thee, en als we goed en wel opgewarmd zijn, gaan we maar weer op pad.
Terwijl er opnieuw natte sneeuw uit de lucht valt, lopen we naar Gyeongbokgung Palace, één van de paleizen die in Seoul staan. Annet koopt twee kaartjes en een gidsje en we lopen naar binnen. Dat wil zeggen, we lopen het enorme ommuurde terrein op, maar ook daarbinnen staan we op in de open lucht op een koud zanderig plein. Johan krijgt het steeds kouder en wil zo snel mogelijk een verwarmd gebouw in. De gebouwen die bij het paleis horen zijn groots en prachtig versierd, maar je mag er niet in. Je mag er alleen naar binnen kijken en glas was in de tijd van het paleis nog lang niet bekend in Zuid-Korea, dus er zitten geen ramen in de paleis. Het is er binnen dus net zo koud als buiten. Op het terrein is echter ook het Korea Folk museum gebouwd. Dat is wel een modern, verwarmd gebouw met ramen. Dus daar wil Johan heen. Johan loopt vast die kant op, terwijl Annet nog op een kaartje aan het kijken is. Als Johan bij het museum aankomt, blijk je je toegangskaartje voor het paleis nodig te hebben om het paleisterrein weer op te komen. Annet heeft de kaartjes, maar blijkt niet vlak achter Johan te zijn. Johan loopt een stuk terug, maar kan Annet niet vinden. Johan heeft het inmiddels zo koud dat hij naar het toiletgebouw loopt. Dat is niet verwarmd, maar wel beschut en hij trekt een tweede shirt aan over het eerste. Daaroverheen zit weer een trui en een zomerjas. Nu iets beter gewapend tegen de kou, gaat hij Annet zoeken. Dat blijkt niet eenvoudig, want het terrein is ontzettend groot en overal staan paleisgebouwtjes die op elkaar lijken. Op een gegeven moment besluit hij maar op het grootste plein op een verhoogd punt te blijven staan uitkijken. Annet is intussen naar het museum gelopen en daar wel naar binnen gegaan, denkend dat Johan daar ergens binnen moet zijn. Pas na een uur dwalen, als Annet toch maar weer het paleisterrein opgelopen is, komen we elkaar dan gelukkig toch weer tegen. Alle paleis gebouwen lijken op elkaar. You've seen one, you've seen them all. Dus we besluiten naar het warme Folk museum te gaan.
In het museum bekijken we tot sluitingstijd allerlei objecten uit de Koreaanse cultuur van vroeger. Kleding, schrijfgerei, werktuigen, documenten, etc.
Om 17:00h sluit het museum en moeten we eruit. Het is inmiddels harder gaan sneeuwen, maar het blijft nog steeds niet liggen.
We lopen een wijk in het centrum in, omdat die in het guesthouse aangemerkt stond als 'leuk'. Het blijkt inderdaad een leuk wijkje. Het is ontzettend druk op straat en overal op straat staan kraampjes met souvenirs, sjaals, mutsen, kleding en schoenen. Johan koopt een sjaal.
Veel tentjes verkopen iets duidelijk niet-vegetarisch, maar er is ook een kraampje dat iets gefrituurds verkoopt dat niet dierlijk van oorsprong lijkt te zijn. Het kost 1000 won en Johan besluit een gokje te wagen en loopt met een briefje van 1000 naar het kraampje. Meteen wordt hij naar de zijkant gebonjourd. Daar wachten a.u.b. Terwijl er niemand voor hem staat. Een Koreaans stel dat net aan komt lopen wordt op dezelfde, niet bijster vriendelijk ogende manier naar achter Johan verwezen. Er wordt een frituursel uit het vet gevist, in een papieren bekertje gedaan en even later proeft Johan voorzichtig een hapje. Het blijkt iets zoets te zijn en we kunnen geen van beiden plaatsen wat er nou precies in zit, maar het is lekker. Annet koopt er daarna ook een.
Johan hoopt al de hele middag ergens gepofte kastanjes te koop te vinden, want hij heeft de rauwe kastanjes wel zien liggen. Terwijl we op zoek zijn naar een restaurantje voor avondeten, ziet Johan dan eindelijk een kraampje met kastanjes. 5000 won voor een doosje. Na nog geen drie kastanjes heeft hij er eigenlijk wel weer genoeg op.
We blijven zoeken naar een restaurantje waar ze iets vegetarisch hebben en dan, in een smal, ontzettend druk straatje, zien we een bordje met 'Potato + Beer'. Friet! We lopen naar binnen. Het zit goed vol en een jongen wijst ons een plekje in een hoek, aan een soort bar langs de muur. Wij krijgen een Engelse kaart en bestellen 'chips' en bier. We wilden ieder een frietje, maar krijgen één flinke puntzak frieten, waarover een soort Parmezaanse kaas gestrooid is. Met twee bakjes saus ernaast en twee biertjes. Met onze handen, zoals we gewend zijn, beginnen we de frieten te eten. Na korte tijd wijst het meisje van het stel naast ons op een plastic dingetje op ons bord. Het is een twee-vingerig handschoentje, dat je om duim en wijsvinger kunt doen, zodat je geen vieze vingers krijgt. Als we onze zak friet en biertjes op hebben, betalen we en lopen het restaurantje uit. Voor de deur staat inmiddels een rij van meer dan tien man, waarvan er twee naar binnen mogen, zodra wij eruit lopen. Dit restaurant is kennelijk nogal populair.
Het is inmiddels donker buiten, maar we hoeven pas om 22:00h op het vliegveld te zijn. We slenteren nog wat door de koude, natte stad. Annet probeert een muts te kopen, maar ondanks dat de vraagprijs meteen zakt als Annet aangeeft dat wat veel te vinden, zakt de prijs niet ver genoeg. Johan koopt in een ondergrondse 'mall' een bolvormig stuk gebak. Het is een Schneeball, met witte chocolade. Zodra je er een gekocht hebt, duwt de verkoopster een hamer in je handen en mag je de Schneeball in zijn papieren zakje met een welgemikte klap aan gruzelementen slaan, zodat je die als stroopwafelkruimels op kunt eten.
We zijn het lopen en de koude beu en gelukkig is het tijd om naar het vliegveld te gaan. Terwijl we wachten op het perron op het station, wordt elke trein met veel bravoure met een fanfaremuziekje door de speakers aangekondigd. De rit naar het vliegveld verloopt zonder problemen. We halen onze bagage op, checken in en een kwartiertje te laat omdat de vleugels nog ontijsd moeten worden, stijgt het vliegtuig op de nacht in. We moeten nog een stukje vliegen, maar onze reis is ten einde.
Wij hopen dat iedereen die het gelezen heeft, het blog bijna net zo leuk vond om te lezen, als dat wij het vonden om het mee te maken.
Ondanks dat we zelf eigenlijk niet erop gereageerd hebben, vonden we het altijd erg leuk om reacties op onze schrijfsels te lezen.
We moeten de meer dan duizend foto's nog uitzoeken en presentabel maken, maar iedereen die dat leuk vindt, kan ze eens komen bekijken.
-
12 Februari 2014 - 22:51
Eva:
Ik vond het erg leuk om jullie verhalen te lezen! -
13 Februari 2014 - 20:12
Loes En Ernst:
Leuk al die uitgebreide verslagen! We hopen jullie binnenkort weer te zien,misschien volgende week zondag op de verjaardagviering van Laurens? -
13 Februari 2014 - 21:33
Annet:
Hoi opa en oma, leuk dat jullie zo fanatiek ons blog gevolgd hebben! Ik ben er volgende week zondag in ieder geval bij, Johan misschien ook. -
17 Februari 2014 - 21:05
Saskia:
Hoi Johan en Annet,
Ik schakel nu pas in met het lezen van de verhalen! :S
Heb in ieder geval al de foto's bekeken, superleuk :D
Nog heel veel plezier, en vanaf nu geniet ik ook mee.
Liefs
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley