Regen, regen en nog eens regen

Na de regenachtige dag en nacht in Wanaka is de volgende dag nog meer regen voorspeld, maar de volgende ochtend is het desondanks droog. We rijden een stuk het nationale park 'The Aspiring Mountains' in en zoeken een leuke wandeling. Na 20 km wordt de weg onverhard en zeer hobbelig. Harder dan 15 km/u rijden gaat niet. We draaien maar om, dan maar een wandeling iets minder ver in de bergen. We lopen de zeer steile helling op naar het Diamond Lake. Geen idee waarom het zo heet, maar mooi is het wel. Onderweg zit Johan steeds met zijn neus in een boek wat hij pasgeleden heeft gekocht: 'A Field Guide to the Native Edible Plants of New Zealand'. We vinden verscheidene planten die eetbaar moeten zijn. We proeven de besjes van de 'Tree Fuchsia' (een lekkernij voor Maori-kinderen). Annet vindt ze een beetje naar druiven smaken. We vinden ook de 'Tutu', die Johan ook proeft. De Tutu heeft eigenlijk geen vruchtjes, maar verdikte bloemblaadjes. Die zijn eetbaar en Johan vindt ze smakelijker en zoeter dan de Fuchsia Tree vruchtjes. De rest van de plant bevat giftige convulsant tutu toxine ('tutin'). Dat zit ook in de hele kleine pitjes die aan de binnenkant van de bloemblaadjes zitten. (Die pitjes spuugde Johan dus braaf uit). Annet heeft het maar bij het bewonderen van de Tutu gelaten. Maar Johan leeft nog, dus het pitjes uitspugen is kennelijk gelukt.

Tijdens deze wandeling begint het alweer een klein beetje te regenen, dus we lopen snel weer naar de auto en we rijden verder naar Queenstown over de Crowns pass (1080m). We zijn net over het hoogste punt als we zien dat de benzine eigenlijk bijna op is. Het lampje gaat zelfs al aan... Gelukkig gaat het vanaf dan vooral heuvel af en Johan rijdt bijna zonder gas te geven helemaal naar beneden. We worden al een beetje zenuwachtig maar gelukkig is Queenstown niet zo ver weg en kunnen we daar weer tanken.

In Queenstown aangekomen is het al 16:00h dus we hebben niet zoveel tijd en het regent nog steeds. We hebben in de Lonely Planet gezien dat er een 'underwater observatory' is, waar je als in een soort groot aquarium onder water naar het meer en de vissen kunt kijken. In het echt is het minder spectaculair... Maar we zien wel enorme forellen (brown trout, rainbow trout) en zalmen (silver salmon) van zo'n 60-70 cm en de long-finned eel die we eerst in het aquarium zagen. Die zwemmen hier gewoon in het echt in het meer. We vermoeden dat het niet helemaal toevallig is, dat er altijd wel vissen bij de ramen zwemmen: aan de muur hangt een apparaat, dat als je er een dollar in gooit, vissenbrokjes het meer in kiepert.

We gaan naar een DOC camping 11 km buiten Queenstown, de Twelve Mile Delta camping. Daar waait het heel hard en de mensen naast ons hebben dan ook veel moeite om hun tent op te zetten. Uit een tent die al staat klinkt gevloek en even later klimt er een halfnaakte jongen, zijn broek dichtknopend, uit die tent om snel zijn auto als windscherm voor de tent te parkeren. We koken gauw een lekkere pasta onder de achterklep, met het gasstelletje in de camper om zo min mogelijk last van de wind te hebben. We eten het binnen op en ondertussen begint het te regenen. De mensen naast ons hebben nog steeds de tent niet omhoog en verderop zijn er tenten omgewaaid. Na zeker een uur proberen in de wind en de regen geven de buren het op en pakken ze de kletsnatte tent weer in. Wij zijn heel blij met ons busje, dat wel voelbaar heen en weer beweegt in de wind, maar van binnen geheel droog en warm blijft! De hele avond en nacht blijft het regenen en waaien. Niet echt zonnig vakantieweer...

De volgende dag staan we heel rustig op. Uit de tent met de vloekende jongen komt een blonde jongedame. En even later nóg een jongedame, met zwart haar.
Vandaag nemen we nog wat meer tijd om Queenstown te bekijken. We zijn erg gecharmeerd van dit kleine stadje. Veel gezelliger dan Auckland. We slenteren een paar uur rond en shoppen een beetje. Daarna gaan we nog naar een groot shopping centre buiten de stad om gasflesjes, eten en toch ook maar een beitel te kopen. Een erg shop-dagje dus. We rijden nog een stukje de stad uit tot we een bordje 'Holiday park' tegenkomen in Kingston. Een leuk klein campinkje waar tussen de standplaatsen allerlei kruiden groeien die iedereen zo kan gebruiken. We zien wat citroenmelisses (Heten ze zo? Het is dat kruidje dat familie is van de munt) waarvan we bosjes ophangen in het busje in de hoop de mugjes buiten te houden. Overigens is de jeuk al stukken minder. Ofwel de bulten zijn aan het genezen, of we raken er een beetje aan gewend.

We koken in de keuken oranje eten: zoete aardappel, pompoen en wortel gestoofd in witte wijn en room met een uitje, een laurierblaadje en bouillonpoeder. Het ruikt zo lekker dat er vele jaloerse blikken onze kant op komen en bij het afwassen wordt gevraagd of het zo lekker was als dat het rook. Dat was het inderdaad. :-)

De volgende dag hebben we een autorij-dag. Het eerste stuk naar Te Anau rijdt Johan. Als Johan autorijdt, maakt hij de hele tijd heel grappige geluiden: vroem vroem (gas geven), whiieee (heuvel af) en ieonk (de bocht om gaan). Annet probeert het al een hele tijd ongemerkt op te nemen, maar dat is nog niet gelukt.

In Te Anau boeken we een heuse cruise voor de volgende dag door de Milford Sound, een naar verluidt wonderschone fjord in het zuidwesten van het zuidereiland. We tanken het busje vol (deze keer wel) en rijden vast een uur van de twee uur durende rit naar Milford. Onderweg stoppen we nog bij (wederom) 'Mirror lakes' maar ook deze keer is er niet zoveel gespiegel te zien vanwege de wind. De rit loopt door een vallei die in een ver verleden door een gletsjer gemaakt is en het uitzicht op de hoge bergen om ons heen is prachtig.

We slapen op een DOC camping 'Cascade Creek'. Deze ligt op een groot veld tussen de bergen en op dat veld staan duizenden lupines. Dit blauw-paars-roze met de bergen erbij geeft ons een heel mooi slaapplekje. Lupines zijn geïntroduceerd in Nieuw Zeeland 'to beautify the landscape'. Dat doen ze zeker, maar ze drukken volgens de informatiebordjes ook de inheemse flora eruit. De inheemse is flora is lang niet zo uitbundig kleurrijk, dus vooralsnog lijkt het ons een goede ruil.
Omdat we vroeg gearriveerd zijn, hebben we nog tijd genoeg voor een wandelingetje door een erg mossig bos naar het nabij gelegen Lake Gunn. Johan ziet weer verschillende eetbare planten, maar wat we vinden, is (volgens het boekje) niet zo erg lekker, dus we proeven niks. We eten wraps en net als we weer binnen in het busje zitten begint het weer te regenen. Gelukkig zitten we droog. Hopelijk houdt de regen gauw op en wordt de volgende blog weer zonniger!

Omdat Vodafone qua dataverkeer toch net wat gunstiger bleek dan 2Degrees, hebben we alweer een nieuw nummer: +64(0)2108101974.