Kerst in Pohara en Totaranui

We zitten in Pohara en vandaag is het kerst. We zijn net wakker als overal om ons heen cadeaus uitgepakt worden. 'XBOX!', klinkt het luidkeels in kinderkoor ergens in een grote tent naast ons. Even later rijdt een kerstman in een flinterdun kerstmannenpak op een motor over de camping. Achterop zit een luchtig geklede, vrouwelijke elf die snoepgoed in de rondte gooit.
Als we enigszins aangekleed zijn (de zon schijnt gelukkig weer heerlijk), lopen we met ons picknicktafeltje, de stoelen, de ontbijtspullen en een minikerstboompje naar het strand. Terwijl Annet de boel installeert, maakt Johan koffie en thee. We zitten prinsheerlijk in de zon op het honderden meters brede strand. Meerdere keren worden we aangesproken. Mensen vinden het een leuk idee. Zelf waren ze kennelijk nog nooit op dit idee gekomen. Andersom vonden wij het een nogal voor de hand liggend idee en waren wij juist bang dat het vrij druk op het strand zou zijn. Maar onze ontbijttafel is de enige.

Als we ons ontbijt op hebben, pakken we ons busje weer in en rijden naar Te Pupu Springs. Via een korte, makkelijk zelfs met slippers begaanbare boswandeling komen we op een plek in het bos waar kraakhelder water vanuit ondergrondse rivieren omhoog stroomt. Het water is zo helder, dat het een blauwige kleur heeft. Je mag geen water uit de bron halen, maar aan het begin van de wandeling staat een handpomp, waarmee je wel water op mag pompen. Wij vinden eigenlijk het Zeistse kraan/bronwater, Sourcy, lekkerder. Het Te Pupu water smaakt wat gronderig.

We willen het noordelijkste puntje van de Golden Bay zien en rijden naar Collingwood. Daar eten we op het strand wat kerstbrood als lunch. Het strand is minder mooi dan verwacht en de zee is ook niet mooi blauw. Ons doel van de dag is Totaranui. Daar aan de noordkant van het Abel Tasmanpark is een camping aan zee. Onderweg doen we Wanui Falls even aan. Die wandeling is dwars door een oerwoud-achtig bos. De watervallen bestaan zoals gewoonlijk uit water dat naar beneden valt. We maken een foto, keren om en lopen terug naar ons busje. We rijden langs de kust en het water wordt steeds blauwer en de uitzichten steeds mooier. De camping bij Totaranui is een 'standard' DOC camping, met alleen toiletten en koud water, maar deze camping is zo populair dat ie $15 per persoon kost, in plaats van de standaard $6. De camping is behoorlijk groot en gelukkig is er nog plek. We lopen naar het strand en worden verrast door een prachtig bounty strand. De zee is azuurblauw en het vrij grove zand is okerkleurig. Annet vindt het het mooiste strand dat ze ooit gezien heeft. Het strand bij Collingwood is werkelijk een modderpoel vergeleken bij dit strand.
Johan haalt meteen zijn zwembroek en duikt het water in. Annet steekt even haar tenen in het water en besluit meteen het daarbij te laten. Hmmm, misschien was het andersom. Het koude zeewater lijkt wel tijdelijk wat te helpen tegen de jeuk op onze benen van de vele muggenbeten.

Het is nog steeds kerst, dus we eten ons kerstdiner: toastjes, kaasjes, een stuk worst voor Johan en een soepje. Zittend op het strand met eerst een biertje en later een fles heerlijke fancy rode wijn erbij. Uit Australië, want Nieuw-Zeeland lijkt beter in het produceren van witte wijn.
Na ons kerstdiner blijven we nog een poosje op het strand zitten. Vooral Johan wordt steeds meer lastig gevallen door de mugjes en gaat een lange broek en een long-sleeve aandoen. Hij ploft weer neer in het zand en stoot daarbij keihard zijn stuitje, dat sinds hij dat gestoten had bij het tuben in Pelorus Bridge al bijna geen pijn meer deed. Jammer. Gelukkig kun je zand zo vormen dat het bij het zitten je stuitje niet raakt.
Als het donker wordt, verhuizen we terug naar ons tafeltje bij het busje. Her en der kun je op daarvoor aangewezen plaatsen vuurtjes stoken en we willen onze hoeveelheid knoflookbollen reduceren door te proberen er een paar bij een vuurtje te roosteren in aluminiumfolie, met wat olie en zout. Helaas hebben de Duitsers die tegenover ons plekje neergestreken zijn, de vuurplaats daar in gebruik genomen als wasrek. Johan vraagt een vuurplaats verderop, waarin al vuur brandt, of hij daar zijn knoflookjes kwijt kan. Geen enkel probleem. Het groepje Nieuw Zeelanders dat daar zit, is bezig met de kerstversie van wat bij ons het Sinterklaasspel heet: ze hebben een aantal cadeaus meegebracht, die op een hoop gegooid en met een dobbelsteen wordt bepaald wie er wat krijgt. Behalve dure en minder dure cadeaus zitten er ook ingepakte stukken hout en andere waardeloze dingen tussen. Als je pech hebt, ga je dus met niks naar huis. Net als bij ons is het vooral ook de lol en roept er af en toe iemand 'Hoe kom ik hier nou weer vanaf?!'
Van de vier knoflookbollen blijken er twee toch wat zwart, maar de andere twee zijn wel lekker, dus we proberen er nog twee. Waar we vandaan komen. Nederland dus. 'Oh, we thought you might be French, because of the garlic'. Verder blijkt het naar de camping gaan een ontzettend populaire vakantiebezigheid te zijn voor Nieuw Zeelanders.
Annet is moe en gaat vast slapen. Johan blogt nog wat, drinkt een glaasje rum en kijkt nog even op het strand. Daar is niks te zien, want het is pikdonker.

De volgende ochtend pakken we ons boeltje weer in en doen de afwas. De Duitsers tegenover ons zijn al vertrokken en hebben als dank een lege fles ketchup en een lege fles water achtergelaten. Omdat zij die dingen duidelijk niet meer weg gaan gooien, doet Johan het maar. Terwijl we terugrijden over de gravelroad zien we precies die vier Duitsers lopen. Ze steken hun duim op, zoekend naar een lift. Nou kunnen wij in ons busje legaal gezien op zich toch maar één persoon meenemen, maar zelfs al hadden we meer plek gehad, hadden ze vanwege hun asocialiteit wat ons betreft hun lift sowieso fijn ergens anders mogen zoeken.

We rijden naar St. Arnaud, een piepklein plaatsje in Nelson Lakes National Park. In Motueka stoppen we onderweg nog even, want daar is een Warehouse. We willen iets kopen om onder de matrasjes in ons busje te stoppen, want die zijn ons net iets te dun. Zeker voor een zeer stuitje. Met één 50cm breed en één 100cm breed kampeermatje lopen we de winkel weer uit. Qua breedte is dat genoeg. Hopelijk is het qua dikte ook net genoeg.
Terwijl we verder rijden naar St. Arnaud, begint het te regenen. Een gekke donkere wolk in de verte blijkt de bovenkant van de bergen te zijn, die boven de lichtere regenwolken uitsteekt.
De camping in St. Arnaud is een $6 pp DOC camping. Meteen bij het betalen van de $12 wordt Johan al belaagd door honderd mugjes. Het blijkt hier qua mugjes erger dan ooit en zo snel mogelijk pakken we ons in in lange broeken en shirts met lange mouwen. Het avondeten bestaat uit aardappelkoekjes en wat losse snacks. We hebben nog steeds geen gastrointestinale symptomen, dus waarschijnlijk hebben we geen van beiden beaver feaver opgelopen van het potentieel geïnfecteerde water uit Canaan Downs. We duiken snel ons busje in en terwijl we de deur zo min mogelijk opendoen, bouwen we het bed om tot zitje. Er blijkt prima mobiel bereik, dus terwijl Annet verder breit aan een kabeltrui, kan Johan internetten. Hij zoekt middelen tegen de jeuk van muggenbeten. Tussen de huis-, tuin- en keukenmiddelen die wij op dat moment tot onze beschikking hebben zit inwrijven met zout of azijn. Johan probeert beiden op semi-wetenschappelijke wijze uit door bijvoorbeeld alleen zijn linkervoet met azijn in te wrijven en de rechter niet. (Eigenlijk mag hij natuurlijk niet weten welke voet azijn krijgt en zou de andere voet met niet-azijn ingesmeerd moeten worden, om placebo effecten uit te sluiten). Helaas treedt er bij geen van beide methodes zelfs ook maar een placebo effect op. De bulten blijven jeuken.
Googlen leert: als een mug bijt, injecteert ie een antistollingsmiddel, zodat ie het bloed kan opzuigen. Het lichaam reageert hierop door het vrijgeven van histamine, dat bloedvaten verwijdt. Zenuwen raken hierdoor geïrriteerd en dat geeft de jeuk. De medische oplossing zou dus een antihistamine zijn. Daar zullen we, zodra we weer bij een supermarkt zijn, eens naar op zoek gaan. Waarom zout of azijn überhaupt iets zouden doen, is ons een raadsel. Het zal wel weer placebo effect zijn. Voor het slapen gaan, meppen we alle muggen die we in het busje zien nog even dood.

De volgende dag maken we een 3.5 uur durende bergwandeling door een prachtig berglandschap met uitzicht op de rechter van de twee 'Nelson Lakes'. Het contrast is enorm. Gisteren zaten we aan een bountystrand, nu wanen we ons in de Alpen. Dat klopt ook ongeveer, want we zitten aan de rand van de Zuidelijke Alpen van Nieuw Zeeland.